Sinan Karakaş Şiirleri - Şair Sinan Karakaş

Taasub ümmeti kemiren virüs,
Mümin mümine nasıl olur küs,
İslam kimliklerde, olamaz bir süs,
Yaşarsan senindir, sende ondansın.

Yüreği yanmayanlar, ağlamaz rol yaparlar,
Onlar Allah'a değil, ben putuna taparlar.
Hakikati görünce, çark ederek saparlar,
İblisten utanmadan, telifsiz rol kaparlar.

Ne senin var üstün yanın,
Ne benim var üstün yanım,
Tekebbür yoktur İslamda,
Müminler artık uyanın.

Ben kendimden habersiz, hep seni yaşıyorum,
Tahammülsüz sabırsız, bendimden taşıyorum,
Vuslatım çıkmazlarda, peşinden koşuyorum,
Küle döndüğüm halde, ölmedim şaşıyorum.

Yazımı yazan Haktan, tek seni dilenirim,

Kendini ölmez sanan, utanmaza şaşarım,
Yaşadığı her güne, der ki benim başarım,
Sonsuzluk aleminin fani yolcularıyız,
O küçücük aklına, sığmaz ki bu tasarım,

Alçaklık ve yükseklik, yaptığınla ölçülür,
Ne para ne de ünvan, seviye belirlemez,
Tavına ulaşınca, hedeflerin çözülür,
Allahtan gayrı kimse, niyetleri bilemez.

İlkbaharı yaşamayan, nasıl yaşar sonbaharı,
Gözüm yeşili görmüyor, her şey bana olmuş sarı,
Bembeyaz karlar sararmış, özlemişim toprakları,
Kışlarım yıl boyu sürer, sanki kutuplar diyarı,

İsyan etsem de bilirim, dünya tersine dönmüyor,

Güvercinler evimizin birer ferdi gibiydiler,
Birileri düşman diye güvercinleri gördüler.
Şimdi onlar tedirginler, uçmaktan da korkuyorlar,
Özelllikle beyaz renkli güvercinleri vurdular.

Toplumsal yaşayışın, empatidir perçini,
Aksi tedirgin olur, barışın güvercini.

Tefekkür hakikate erme yolu,
Tefekkür tanımaktır sağı solu,
Düşünmek insanın, varlık nedeni,
Tefekkürden uzak olur defolu.