Sinan Karakaş Şiirleri - Şair Sinan Karakaş

DOSTUMA
İnsaniyim, daldan dala gezerim,
Ararım kendime, yürekten bir dost,
Bencillik peşinde, beni ezerim,
Uğruna fedadır, dostuma bu post.

Bir dile düştü mü yalan,
İnancını eder talan,
Kimliğinden ibarettir,
Kişiden geriye kalan.

Eller duydu, sen duymadın kâlimi,
Anlamadın, bu perişan halimi,
Sen atmıştın bana en son çalımı,,
Söyle şimdi, kim tutacak elimden,

Yalvarmıştım, düşmeden ben bu hale,

Dünya dediğimiz tarla,
Islanır yağmurla karla,
Kimisi der kiracıyım,
Kimi meşguldur kumarla.

Canımdan bizar oldum, bitmedi mi ısrarın,
Ben beni sende buldum, budur benim ikrarım,
Seni kendimden bildim, olamazsın ağyarım,
Benden bizar olduysan, beni tutup atarım,

Yeter ki sen kabul et, beni dışarda koma,

Münagığın eylemi, her zaman yüzeyseldir,
İman kalbe inmezse,yalnız köpükten seldir.

KÜL EUZU BİREBBİNNAS

Sen dersin de sığınmam mı,
Ruhumu sana sunmam mı,
Sen insanların Rabbisin,
Günahımdan utanmam mı.

Okulu açılmış düzenbazların,
Onlar sahibidir büyük hazların,
Yolmak amaç olmuş, sanki kazların.
Kendi halinde olana ezil diyorlar

Ezman be sterk nabe,
Kekımın jı xwevn rabe,
İrozi sübe buye,
Gelo bese şiyarbe.

İnsan suretinde olmak, insanı insan yapmaz,
İnsan gibi insandan, güzellikleri kapmaz,
Gözünde hep at gözlüğü, nefis çizgisinde sabit,
Hatasında ısrarcıdır, doğru yola asla sapmaz.

Ey fikri sabit kardeşim, ne olursun bak çevrene,