Sesin Kalsın Şiiri - Hatice Güzen

“Bu hisler böyle kalsın…”
dedin, o an sol tarafımda eğildi zaman.
İçime kapanan suskunluk,
bir kuyunun yutamadığı yankı gibi
asılı kaldı göğsümde.

Ne bir çiçek kımıldadı,
ne bir yaprak ses verdi orada
yalnızca sesin vardı,
ışığına sırtını dönmüş
karanlıkla birlikte büyüdü içimde.

Gittin.
Geride bıraktığın cümle
boşluğa gömüldü:
“Mutlu ol, hep gül…”
Bir dua mıydı,
yoksa unutulmaya yollanmış
yarım bir sığınma mı
çözülmedi içimde.

Gülmedim.
İçimde kırıldı cümleler.
Bir daha konuşursam,
her kelime seni çağırır sandım.
Dilime değmeyen cümlelerde
sesinin silik izini aradım.

Orada kaldım ben
dönüp bakmadığın eşiğin
bir adım gerisinde.
Zaman, gülüşünü
yavaşça eksiltti
ben tutmaya çalışırken
eriyen bir an gibi elimde.

Şans mı? Baht mı?
Seninle birlikte
çekildi içimden.
Ben, gidenleri değil,
gitmeyenleri tuttum:
bir bakış,
bir boşlukta yarım kalan şarkı,
ve
bir sesin kıyısında unutulmuş
“mutlu ol” fısıltısı
yankısını yitirmiş bir dilek gibi.

Hatice GÜZEN