Selim Akgün Şiirleri - Şair Selim Akgün

Kısmet elbette.
Görüp görebileceğim kaç takvim yaprağı kaldı bilemem.
Görüp ölebileceğim sahnelerde defalarca başrol oldum
ve artık tecrübe defterimde aynılara yer kalmadı.
İşine gelmeyene hayırsızım artık.
Sırtıma binemeyene vefasız…

Söyleyin dokuz köyün ahalisine, biz zaten misafiriz.
Hülyadakilere değil, asıl köye talibiz...

Selim Akgün

“Ateş olmayan yerden duman çıkar mı?”
Her sonucun sebebini böyle keskin tespitlerle görebilseydi kalpler,
dumana sebep ateşler tutuşur muydu her yanda?
Peki, çıkan dumanı görüp ateş üzerine ahkâm kesenler, ateşin de bir sonuç olduğunu neden görmezler?
Ateş neden çıkar?
Nasıl yanar, nasıl söner?

Kimi pencereler ardından bakar etrafa, insanlara, hayata.
Pencerelerinin camı kir içindedir.
Sen ne kadar temiz olursan ol,
o sana bakınca önce kiri görür,
sonra seni.
Bakış açısını değiştirmez,

Kalabalık bir listede adını gördüm önce yeşillerin içinde.
Şiirlerin, şarkıların başını okşadın, çiçeklerin yanında gezdin.
Bir anne evlat kavuşması yaşandı her birinde.
Her birini teker teker emzirdin.

İçimde bir beklenti, bilmem kaçıncı kata kadar tırmanıyordu hızlıca.

Biz alışmışız be!
Çalışmadığım yerlerden sınavlara girmeye.
Alışmışız çıkan her soruda tökezlemeye.
Alışmışız tavan oluklarında cevap aramaya,
o oluklarda bir türlü boy veremeyişlere;
her seferinde yine yeniden can vermelere

Bende olanda gözün varsa, Allah sana daha güzelini versin.
Bu duadan sonra, hâlâ bende olanda gözün varsa,
Allah sende olana, bendekine baktığın gibi baktırsın.
Eğer bu cümleden sonra da, aynı gözle bakmaya devam ediyorsan,
Allah sende olana, bendekine baktığın gibi bakanların sayısını artırsın.

Bir yangının tam ortasında olduğunu düşün.
Etrafın cayır cayır yanıyor.
Ne yaparsan yap yangın sönmüyor.
Tam o sırada bir şeyi veya bir şeyleri koruyorsun o yangından,
onu göğsüne bastırıp kendini siper ediyorsun.
Kendinden vazgeçmişsin,

Bak, şu duvarları vaktinde çiçekli sarmaşıklar sarardı.
Her duru duygunun duvağını tertemiz parmaklar kaldırırdı.
Her kuru yaprağın damarını, o temiz parmaklar okşardı.
Yeniden yeşillenmeler, o temiz parmaklara koşardı.

Bak, şu duvarlardaki sarmaşıkların çiçekleri vaktinden önce sarardı.

Bir muharebe meydanı kaldı geride.
Çok can döküldü, çok vah düştü yere.
Dönüp de bakmak istemedim kaybettiklerime
zira onlar en heybetli kazançlarımdır geride kaldıkları sürece.

Yol ayrımlarında,