Sana İhtiyacım Var diyemedim.

O kadar çok şey birikti ki içimde, ama hiçbirini dile getiremedim. Sana "Sana ihtiyacım var" demek istedim, ama kelimeler boğazıma düğümlendi. Belki cesaretim yoktu, belki de korktum. Ya beni anlamazsan, ya da duymazsan diye...

Sana ihtiyacım vardı, çünkü bu yükü tek başıma taşıyamıyordum. Ama bunu söylemek, zayıflık gibi geldi. Oysa insan bazen zayıf olmalı, bazen yardım istemeli. Ama ben, kendi duvarlarımın arasında kaybolmayı seçtim. Ve şimdi o duvarlar bana daha da ağır geliyor.

Keşke diyebilseydim. Keşke bir an olsun, "Yanımda ol, beni anla, bir şey söyleme ama gitme" diyebilseydim. Ama sustum. Çünkü alışmıştım susmaya. Alışmıştım ihtiyaçlarımı içimde saklamaya. Ama bu sessizlik, beni senden daha da uzaklaştırdı.

Şimdi düşünüyorum da, belki de asıl kaybım bu oldu. Sana ihtiyacım olduğunu söyleyememek. Çünkü bazen bir kelime, her şeyi değiştirebilirdi. Ama o kelimeyi söylemek, bana çok zor geldi. Ve sen bunu hiç öğrenemedin.