Sadi Atay Şiirleri - Şair Sadi Atay

Özlemimi anlatmak için,
Küçük bir çocuk heyecanıyla,
Açtım kollarımı kocaman.
Hücremin duvarlarını yaladı parmaklarım,
Mahpusmuşum şimdi anladım.
Ağladım.

Haddi hesabı yok ki ah!
Bir yenisi daha geliyor işte.
Durduruyorum;
“Yanlış yoldasınız! ” Diyorum…
“İlerisi uçurum! ”

Şu, kanatlar var ya!
Kırılası şu kanatlar!
Yüreğime kafes,
Sırtıma kırbaç kanatlar.
Ruhuma zincir,

Hem sürdüğüm ömürsün,
Hem özlediğim ölümsün,
Gülümsün.
Hem güldüğüm yüzümsün,
Hem ağladığım gözümsün,
Gülümsün.

Katran mıdır?
Baldıran mıdır?
Bilmem ne idiği belirsiz,
Kara bir suyu
Dağıttılar yeryüzüne
Şişe şişe, kutu kutu...

Bir muştulu kurşundu bana,
O sabah ezanı.
Ardında bir top nur,
Vurdu ölü yüreğimden,
Dirildim.

Hep barışık olsa da bahtımızın yldızı,
Ey havvakızı!
Ne ezberleyebildim seni,
Ne de bozabildim sana olan ezberimi...

Biliyorum;

Elif, dimdik bir yiğit;
Başı üzerinde tevazu, ayağı altında gurur…
Elif, kıyamdaki abid;
Ardı kapkara zulmet, alnı apak nur…

Elif, mizanın altın direği;

Şiirlerin en güzellerini yazan
O Rahman,
Yazmış da şiirinin en güzelini;
Adını Nergiz koymuş.
İşte benim en güzel şiirlerim
Hep o, en güzel şiir için.

Hem kırk katır,
Hem kırk satır,
Hatta
İğneli fıçı.
Yafta:
Yaşam dışı.