Bin söylendi, dinlemedin.
Bin çağrıldı,gelmedin.
Kulak tıkadın gerçeğe,
Doğruyu görmedin.
Son sözüm bu, üzgünüm.
Yokluğun kuraklığımdı.
Gönlüm,
Bir tatlı sözüne, gül yüzüne, gülüşüne susardı.
Varlığın duraklığımdı.
Dilim,
Hilâl'in Sinesinde Medfun
Ölü Doru Kısraklar
Gözüne Gözüne Şaşı Dünyanın
Doludizgin Nasıl Koşturulur Dersi'nin
Yegâne muallimiyim;
Sahiller korksun,
Gemiler korksun,
Buzdağları korksun,
Denizin heybetinden.
Bir kibrit çöpüyüm ben,
Yalandır desem,
Yalan olur.
Şiir çantamda keklik,
Doğrudur.
Ama etmez ki tek metelik,
Çöplüğü doldurur,
Şiir nedir?
Benim, tuhaf diye isimlendirdiğim mefhumlardan bir tanesidir “Şiir”. Nasıl tuhaf olmasın ki; şiir okuyan ve yazan, herhangi birisi tarafından yapılmış, her tanım doğru kabul edilebilir… Ve ama yapılan tanım ve tanımlar topluluğu, hiçbir zaman, tam anlamıyla kuşatamaz “şiir” ismindeki o terimi.
Geçenlerde, bir dostum sormuştu bu soruyu: “Şiir nedir?” Sanki, hep ezberimdeymiş gibi, ani bir refleksle şu cümlecik çıkıverdi ağzımdan… Şiir: Yazılabilinemeyeni, yazmak gayretidir. Evet, bu tanım, şiir kavramını ihata etmiş değildir belki, ama benim için yeterli ve geçerli bir tanımdır. “Şiir nedir” Diye sorulan, her yeni soruya, yeni bir cevap verebilirim sanırım, ama verdiğim bu ilk cevap hoşuma gitti ve benim şiir anlayışıma da gerçekten çok uygundu, bu kısa tanım.
Tanımlamanın akabinde, haklı olarak yeni bir soru takılıyor aklıma: “Şiir nasıl olmalıdır?” Kendini okutturan ve haz veren, iz bırakan şiir yani…
“Nasıl olmalı?” Derken şiirin ölçülü ya da serbest yazılmışlığı, teması, örgüsü ve niceliği, hiç önemli olmamıştır benim için. Bazen bir tek beyit, bazen de iki veya üç kelimeden oluşmuş bir dizecik bile, koskocaman bir şiirdir benim için. Aslına bakarsanız; “Şiir nasıl olmalıdır?” Sorusunu çok zaman önce sormuştum kendime… Ve şöyle de yanıtlamıştım:
-
Bülent Arkan
Tüm YorumlarŞiirlerinizle yeni tanıştım ve çok güzellerdi nicelerinde görüşmek dileğiyle yolunuz açık olsun