Sadi Atay Şiirleri - Şair Sadi Atay

Düşüncelerim saçık,
Uykularım kaçık.
Yukarı in…
Aşağı çık.
Yukarı in…
Aşağı çık.

Aşk yazıldığı gibidir.
Ne temize çekilir…
Ne de silinir.
Aramakla bulunmaz ki,
Gelirse kendisi gelir.
Kapını vurduğunda aşk,

Sende açtığım yaranın...
Neden, kanı bende akar?
Ya beni attığın ateş,
Niçin seni yakar?

Küre olsa da kendisi Arz'ın
Yüreği, bir küp.
Rengi; en beyazı beyazın
Sanılsa da siyah bir küp.

Arz, Şems'in pervanesi.

Bir garipmişim son zamanlar;
Duymuyormuş kulağım, ağzımdan çıkanı…
Üstelik dalıp, dalıp gidiyormuşum.

Beynim, göğüs kafesimde seğirtiyormuş…
Kafatasımda pırpırmış yüreğim…

Şöyle, şefkatle sıvazlayacak cesaretin olaydı,
Varırdın farkına;
“Sıradan bir ot değillermiş meğer,
Ne de güzel kokarlarmış hem de…

****Sevginin Sevgilisi’ne(SAV) **


Anladım en güzelini,
Seni anlatmanın.
Sen ki; sevgilisisin,

Ey duygusallığımın anası anam!
Ey ozanlığımın babası babam!
Bir sancı ki;
İnceden ince.
Bir sancı ki;
Beynime girince.

Ah, ulan cırlağanlar!
Şimdi, yerinizde olmak vardı of!
Şanslı böcüklersiniz vesselam…

Seyredin O’nu
Yukarıdan aşağıya…

Göz nuru yanında az,
Alın teri anlatamaz.
Şiirim;
Gönlümün nuru.
Şiirim;
Beynimin teri.