Ramazan Boran Şiirleri - Şair Ramazan Boran

I
Kuytuların kursağına iliştirilen
Eksik bir tan üzeriydi karlı dağlara çocuk gülüşüm
Ah o ateşi ayartan ayazların kuması
Ah o isyânımın mührü
Sevincimin kefareti hüznüm

gözlerini tanıyorum
okyanusça konuşan gözlerini


içinde ışıldayan

Bir tas su içimidir takvim oluğundan süzülen yıllar
Ölümle nefesin hoşça bakıştığı
Kimi zamansa dertleşip ağlaştığı
Yâ'sin ve güvercin konağına ışık tutan aynalar
Ay kurusu ahşap zamanlar

adın bir öykünün rengiydi
nesli unutulmuş yoksul düşlerimin
en ücra kentiydi
yasak anların ölümcül şafağında

Kaç rengi vardır sessizliğin
Susma!
Şu ateşe konuşmayı öğreten dağ aşkına!
Kimdir dilini kanatan
Kimdir yüreğindeki cevhere pası tutturan
Eriyen bir melâlin

hangi gözlere değdi yıldızlı gülüşlerin
ben yoluna minnetle serilmiş zifiri bir gölge iken
hangi sahranın bağrı yandı ateşlice bakarken

...
seni bir vadinin bilgeliğine yemin ederek
bembeyaz bir zambağın
neslinden yaratmış Allah

gözlerin gök düşesi
tenin kar beyazından
saçların ipek yolu
gülüşlerin ilkbaharın öz kardeşi
Tanrı'nın ilk günkü eseri gibisin
henüz ilk adımlarını atan çocuk gibi saf ve sevecen

Sanki bir masaldı
Sinsiliğinde mahremin,
Üşüyen susuşları yalandı
Bir nefeslik can yoluna kıyımların
Hatırların insafına kalan
Sen kaybı vakitler talandı

...
çarpar gecenin çatayazında
yıldızlarla sevişirken şakağım
inzivanın simsiyah çarşafında
delice bir sevda ile aranır mum ışığı