Ramazan Boran Şiirleri - Şair Ramazan Boran

I
Kuytuların kursağına iliştirilen
Eksik bir tan üzeriydi karlı dağlara çocuk gülüşüm
Ah o ateşi ayartan ayazların kuması
Ah o isyânımın mührü
Sevincimin kefareti hüznüm

gözlerini tanıyorum
okyanusça konuşan gözlerini


içinde ışıldayan altı kanatlı yıldızları
üstünde çadır kuran martıları

adın bir öykünün rengiydi
nesli unutulmuş yoksul düşlerimin
en ücra kentiydi
yasak anların ölümcül şafağında

Bir tas su içimidir takvim oluğundan süzülen yıllar
Ölümle nefesin hoşça bakıştığı
Kimi zamansa dertleşip ağlaştığı
Yâ'sin ve güvercin konağına ışık tutan aynalar
Ay kurusu ahşap zamanlar

hangi gözlere değdi yıldızlı gülüşlerin
ben yoluna minnetle serilmiş zifiri bir gölge iken
hangi sahranın bağrı yandı ateşlice bakarken

Kaç rengi vardır sessizliğin
Susma!
Şu ateşe konuşmayı öğreten dağ aşkına!
Kimdir dilini kanatan
Kimdir yüreğindeki cevhere pası tutturan
Eriyen bir melâlin

....
avuçlarında kül ve ateş
yitik bir adresin duvağından düşer güvercinler
mutluluk geni çalınmış gelinler gibi ansızın yere
makam-ı İbrahim'den dirilir aşkın gülleri
ah o cehennem kararı hükmünde yandığım sen miydin

...
Çarpar gecenin çatayazında
yıldızlarla sevişirken şakağım
İnzivanın simsiyah çarşafında
Delice bir sevda ile aranır mum ışığı

Sanki bir masaldı
Sinsiliğinde mahremin,
Üşüyen susuşları yalandı
Bir nefeslik can yoluna kıyımların
Hatırların insafına kalan
Sen kaybı vakitler talandı

...
seni bir vadinin bilgeliğine yemin ederek
bembeyaz bir zambağın
neslinden yaratmış Allah