Psigareşh Wolfruso Şiirleri - Şair Psiga ...

Acıyı çok erken yaşlarda tanıdım ,

Hayatın bundan ibaret olduğunu sandım,

Diğerlerine göre belkide aldandım,

Dokunduğunda yakmamalıydı elleri,
Uzakta kaldığında zemheri olmamalıydı.
Bazen konuşmadanda anlaşılabilmeli,
Ahrazlıkta kaybolmamalıydı sevenler .

Bir yanı çöl... bir yanı kül,

Yıl 1291 viran oldu akka,
Kan çiçekleri açtı toprağında,
Sen her daim akkal,
Teşrif etmişti el-eşrefi halil
Yemin etmişti ,düşmanı yakalayacaktı gafil,
Yerine getirilecekti verilen kavil,

Senden geriye.. 28 yıllık bir parfüm şişesi, rafımda kalan ...
Anılarım sisli...silikleşmekte görüntü ve sesler, artık ayırt edemiyorum..
Keşke satın alınabilseydi, insanlardaki anıların...
Kaç kişi zengin hissederdi kendini ,senden bir parça taşıyor diye .

Bir zamanlar..İçinde bulunduğun duvarlar haykırmalıydı,seni göremiyorlar diye.

Neden bu kadar güzel kokarsın "toprak",
Ölüm , herşeyi geride bırakan bir yaprak dökümü.
Yağmurları sevmezdin bilirim,her bir damla ruhundaki kederi körüklerdi.
Sen gittiğinden beri.bu şehir su altında boğulmakta...
Sana keder veren yağmur damlaları ,artık şehirdeki diğer insanları öldürmekte.
Söylerdin "neden böyle düşünüyorum?"diye,

Yanımdaydın ama ruhen değildin,
Bana değil, gidip bir zalime eğildin,
Yaşamak tükenmekti bir bilemedin,
Bu şehri boğan yağmuru izlemedin.

Ruhumdaki kaosun sebebi sende,

Bu şehrin sokaklarında sen yoksun,
Her zaman gittiğimiz"eminönündeki"balıkçı seni sordu dün... Biliyor musun?
Nasıl anlatılabilir ki yokluğun, kelimeler yeterli gelir miydi? Ya cümleler... kaç cümle ile anlatabilirdiki sensizlik, hissizlik..

Ortasında kaldım yalnızlığının..
Nereye gitsem, nereye varsam sen..

Artık daha derin yaralarım,
Nefes yavaşlamakta ve karışmakta anılarım,
Geride bırakılan hayallerdi ve umutlarım,
Bır ışık ... Bir ses.... Donmuş bir ceset .

Ekilmiş,Sürülmüş fakat susuz kalmış bir toprak gibiyim..
Büyütebildiğim kadar büyüttüm heybemdeki tohumları...
Boyları kısayken, başak verdi buğdaylar..
Tu ne hati baran, tu ne bari..

Zaman bize yetmiyor üstadım,
Aydınlıkta ,karanlıkta beraber yaratılmıştı,
Biri eksik olunca öbürünün kıymeti yoktu,
Peki insan neden? Ufak bir söze takılı kalır yıllarca.

Kim almıştı sendeki umutları,