Silindi ruhumdaki aynalar.. her bakanı göstermiyorlar artık,
Sevmek can yakar... hiç bilmediğim bir yerde ahın tutar mı?
Her hatada... Olumsuzlukta seni mi anmalı... Be kadın,
Zamanın üzerime etkisi ve anıların birbirine geçişip karışması kadar metanetim...
Küçükkende nefret ederdim karışık olan şeylerden... Hâlâ da öyle,
Artık önemi yok hiçbir şeyin,
Dokunduğunda can bulan çiçeklerde, kurudu.
Sensizlik, bir çiçeğin yaşama sevinci kadar.
Renkli rüyalar gören zihin, siyah ve beyaz bir kişi..
Kaldığın yer.. yerin iki metre altı,
İkarustu kuleye hapsedilen... Minostu onu hapseden.
Oğlu icin, balmumu ve kuş tüylerinde iki kanat yapan Daedalus,
Ona iki cift öğüt vermişti. Sakın zevkle uçma..
Ne güneş yakın uç , nede denize yakın uç...
Güneş balmumunu eritir... Deniz ise tüylerini ıslatır uçamazsın evladım..
Biliyorum... düşüncelerimde misafirsin,
Başkası adınla seslenene kadar.
Seni hatırlatır papatyalar ve sardunyalar,
Hata yaptığında tatlı telaşını özleyeceğimi düşünmezdim ....
Hep daha iyisi için çalıştın,olmayacağını bile bile..
Çürüyordu bu et ve kemikler,
Gezegenler,yıldızlar,galaksiler.
Oysa herşey bir noktaydı, kalu zamanda,
Genişlemeyi bıraktığında ne olacaktı o uzaya?
Herşey tersine doğru mu akacaktı?
Bu gün kalan enerjimle ... Bir şeyler karalıyorum ...
Korkular biriktirdim cebimde, yosun tutmuş korkular..
Heybemde ne saklıdır? kaç bin yıllık hüzündü bu miras kalan babadan - oğula doğru...
Dudaklarından dökülen kaçıncı kılıc darbesiydi bu? İnsaf etmez misin? Ruhumu çarmıha geren sen değil misin ? Yoksa senin silüetine bürünmüş şeytanın işimi? Belkide başka biriydi...
Acılar ve kederlerle kutsanmış kadınlık,
Yarattığın hayali kişiliklerden kurtuldun mu?
Poyrazdın bu zemheride duruldun mu?
Yarım kalan diğer ruhun bulundu mu?
Yaşamak bir zanaattı , zor oldu mu?
Gel otur hele bi hasbihal edelim,
Kaç yıldır kalbin n'ada'sta?
Ruhundur esas kayıp ada,
Bedenin 30 yıllık bir h'a'sta,
Yüzündür gerçeği örten bir astar.
İzler nereye gidersem beni,
Doğru sandım yalandı,
Giden bendim o kalandı,
Hüzün herşeyi tüketen alandı,
Önemli olmasada adı nalandı.
Yaralarımdan dışarı sızıyordun,
Biliyorum...
Ellerinin birbirine kavuşması hayra alamet değil,
Çaresizlikti... belkide biraz nedamet.
Yürüdüğün yolları katedenler için gerekirdi cesaret, ki sonunda olabilirdi esaret...
Bu bi taht kavgası değildi gerekmiyor veraset..
İnsan bu... kalplerin çoğunda necaset...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!