Psigareşh Wolfruso Şiirleri - Şair Psiga ...

Yanımdaydın ama ruhen değildin,
Bana değil, gidip bir zalime eğildin,
Yaşamak tükenmekti bir bilemedin,
Bu şehri boğan yağmuru izlemedin.

Ruhumdaki kaosun sebebi sende,

Diyordun ya Azizem...
Sevgi küçüktür.. büyütmeyi bilmek lazım,
Zamanda kaybolduğumda beni bulman lazım,
Kimse anlamadığında beni anlaman, kimse görmediğinde ise... beni görmen lazım...

Belli... çok uzun sürecek seni bulmam,

Bu şehrin sokaklarında sen yoksun,
Her zaman gittiğimiz"eminönündeki"balıkçı seni sordu dün... Biliyor musun?
Nasıl anlatılabilir ki yokluğun, kelimeler yeterli gelir miydi? Ya cümleler... kaç cümle ile anlatabilirdiki sensizlik, hissizlik..

Ortasında kaldım yalnızlığının..
Nereye gitsem, nereye varsam sen..

Bu gün hatırladım saçlarının rengini,
Hep aradın ama bulamamıştın ya.. dengini,
Nasıl bir kriterin vardı? aradığın gönül zengini.
Çok severdin balzamin kokan bahçeleri..

Sen ki... düşlerindeki şehirde kayboldun,

Artık daha derin yaralarım,
Nefes yavaşlamakta ve karışmakta anılarım,
Geride bırakılan hayallerdi ve umutlarım,
Bır ışık ... Bir ses.... Donmuş bir ceset .

Zaman bize yetmiyor üstadım,
Aydınlıkta ,karanlıkta beraber yaratılmıştı,
Biri eksik olunca öbürünün kıymeti yoktu,
Peki insan neden? Ufak bir söze takılı kalır yıllarca.

Kim almıştı sendeki umutları,

Nereye gitmesem bilemedim,
Acıyla gecen bir ömür dilemedim,
Olduğum yerde rahat değildim bunu istemedim,
Yaşamak bir zincirdi ve ben zincirlendim .

Solmuşların en masumuydun hani,

Tozlu raflardaki anılarıma dokundun,
Elindeki kaçıncı kitap bu,durmadan okudun.
Sesin ... Gerçekliği delen en tehlikeli okun'du
Neyi arıyordun bu unutulmuş mekanda,
Zamanın işlemediği o alanda.
Üstüne sinen toza aldırmaz mısın sen?

Bağımlılıktın 25 yıllık bir türlü kurtulamadım ,
En mutlu ve en hüzünlü anlara eşlik ettin,
Çoğu zaman insanların toplanma sebebiydin.
Bardaklara dolarken kanı anımsatıyordu şeklin.

Uyuşturucu gibiydin ...

Kuşlar bile sessizliği öğrenmişti misafir olduğum o şehirde ,
Denizi kirlenmiş.. balıkları ölmüş ve kurumuş nehirde...
İnsanların temel sorunu neydi bilinmezdi derinde..

Artık insanlar değil onları saran duvarlar konuşuyordu...
Tek ben değil cümle alem görüyordu ,biliyordu..