Psigareşh Wolfruso Şiirleri - Şair Psiga ...

Sen bu yalnızlığı yaşayacak ne yaptın,
Neden kıyamette bir başınasın,
Senki ışıktın ve aydın, karanlığa..
Neden beni bir başıma bıraktın..

Ben bu şehri içinde sen varsın diye sevmiştim,
Kalem tutan ellerini , gün batımına bakan gözlerini sevmiştim,
Sayfalara dökülebilir miydi yalnızlığın,
Yaşadığın müddetçe yalnızlığımı da sevmiştim,
Bataklıktı bu şehir, sen ise burada açan bir çiçektin,
Ben bataklıktaki çiçeği sevmiştim...

Çilek kokusunda gizlidir sevincim,
Elimdekileri kaybettiğimde daha çok gençtim,
Yaşamanın bu kadar zor olduğunu nerden bilecektim?

Zaman, yüzümde çizgilerini belli ediyor arsızca,
Sevmek bi hayli vakit alacak mekansızca,

Doğurmak suçta ,öldürülmek suc değil midir?
Artık büyüyemeyeceksin çocuk bu diyarlar mermili...
Oyun oynayamayacaksın,gülemeyeceksin yada ağlayamayacaksın ...sınıfta kalmış insanlık kederli.
Hani büyümek istiyordun tez zamanda haksızlığa,zulme karşı çıkmak için,
Büyüyemeyeceksin çocuk ,bir kaç güzel gün göremeyeceksin ...
Artık.. kurşunların düştüğü yerle, aynı yerdesin,

Bir gün gelecek..coğu dertler bitecek,
Zaman bizim sandığımızdan,daha cabuk geçecek..
Ellindeki çiçeklerle çocuk, sana doğru gelecek..

Dur..Ellerindeki çiçekler solmadan,
Dur..Ona vadedilen zaman dolmadan,

Her günahta kirleniyordu ellerin , ruhun parçalara ayrılırken, onu bedeninde tutmak zordu.
Kaçıncı ikilemdi bu... Kaçıncı haykırışıydı meleğinin, bu lal-ı zamandaki sağır kulağına.

İçimde soğuk bir savaş,
İnsan kendisiyle savaşırmı hiç,
Kendine ceza kesermi sevdadan ötürü,
Oysaki çok zahmetliydi bir fideyi yetiştirmek,
Yaprakların birer birer sararışını izlemek,
Kalp bu esnada ne hisseder bilirmisin

Denizde,fırtınalı bir gecede yolculuk eden bir gemi..
Yıl 1727...
Kaptan kamarasında ,seyir defterine şu dizeleri yazıyordu.

Ey benim limanım ,fener kulem , pusulam,
Bana kuzeyi gösteren kuzey yıldızım..

Görmeyen gözlerin,
Duymayan kulakların,
Gidemeyen ayakların olacağdım.

Gör,duy ve gidebil diye ..

Hani insan kendine yetebiliyordu? Kendisini, kurtaracakti yine kendisi. Varolşsal sancılardı ya hani hayat. Neden bu iç çekiş? , neden bu karanlık? , neden bu hiçlik ortasındaki yalnızlık?