Ozan Efe Şiirleri - Şair Ozan Efe

parmak uçlarımdan akan ılıklık
sorduğum elmaşekeri miydi
çocukluğumda kalan
ya da kıtırdatıp yediğim keçiboynuzumu
yanına çeken

kuş pırlayınca
karanfil eser kokar
anlatması zor
aklı başını yakar

güne doğunca

bulutlanınca gözleri
yağmurlanır gökle
yıldızlanır gecede
incileşir yere düşer

bulutlanınca gözleri

bozyürük yılan gibi
döner dolaşıp giden
sırtından kolan gibi
denize doğru yeden

sevgiyle akıştan gör

bırakıp gidersen çok zorlanırım
sonrasına kalır keşke denir mi
gözünde derince pek arlanırım
arasından alır başka denir mi

çevresine dönüp süremleri gör

inse köke kökene
kimler anlayabilir
hani ömür tükene
cimler anlayabilir

genetiği çözdüler

sevdanın üzerinde neler kurup geçirdik
bir varıp bir yokuşa göz açıp kapayınca
en büyük dersi aldık düşüp kalıp payınca
sevda sevgi dolusu iksirlerden içirdik

çocukların sevinci palazlandı yürekte

üşüdü zavallı çocuk
hastalandı birden bire
sırtına giysede gocuk
titreyip durur habire

anası yatağı serdi

Merhaba güzel insan
Gözlerinin içi
Yeşillenmiş bu gün
Baharla birlikte ışıklanmış
Pırıltılı hüzünleri dökülmüş

özüyle insan
bağış yap edip ihsan
hak yolunda san
ayrıcılığı gördü

sözüyle candır