Osman Türkmen Şiirleri - Şair Osman Türkmen

Geceleri parlak bir ay doğar, sanki sen gibi,
Aklığıyla suskun, sadeliğinde hüzün.
Geceleri bir yıldız parlar, sanki sen gibi,
Aklımın penceresinden gitmiyordu yüzün.

Geceleri tatlı bir rüzgar eser, sanki sen gibi,

Bıraktığın yerdeyim...
Yağmur yağıyordu o gün,
ve bugün çiçek açmak üzereyim.
Sana birdim o gün, şimdi bir düzineyim.
Bıraktığın yerde, bıraktığın gibi,
laciverdi solmuş, mavi hüzünlerdeyim.

Kimsesiz gecelerde çalan bir ıslık
Ardında bıraktığı koca ıssızlık
Söyle sürme gözlüm gitmeden son defa
Aşkın kanunu mudur köhne yalnızlık!

Her aşk bir şiirdi
geleceği çalınmış gülücükler misali...
Bir şiirdi her aşk
günahı belli olmayan öpücükler misali...
Şiirdi her bir aşk
yazılmayı bekleyen sözcükler misali...

Hayatın bahçesinden meyve çalan,
çocuklar kadar hırsızdık.
Ardından çalmadık diyecek kadar,
masum bir yalancı.
Yakalandığımızda hır çıkaran,
haksız bir kavgacı.

Karanlığın geceleri boğan sessizliği,
Öylesi bir sitem ki, inan bıktırır beni.
Saklambaç oynayan, dünkü çocuklar misali,
Kaçar ve kaybolurdun, hep gizlerdin kendini.

Kucak açtık özleme, istemedik gitmeyi,

Babasının yavrusu,
Bitmez ki hiç arzusu,
Uyumuyor gözlerim,
Heyecandan doğrusu.

Eldin, ayaktın, baştın,

Göklerin maviliğinden,
Gecede kalmış saflığın karasına,
Karların beyazından,
Geleceği sararmış, kalplerin arasına,
Ve kurum bağlamış düşlerin tam ortasına,
Umut yazıyorum, korkusuzca.

Yaşamak kolay değil, tetikte iken eller,
Bir türlü gelmiyorsa, baharında gidenler,
Bir görebilsen, yaşamıyor artık ölenler,
Bil ki ruhları, şad olduğu günün ertesi...

Arar mısın sen ananı, babanı, eşini,

Her akşam düşündüğüm,
Biri vardı, o sendin.
Duygulanırken üşüdüğüm,
Biri vardı, o sendin.

Hiç sönmeyen bir alev,