Osman Şener Şiirleri - Şair Osman Şener

Okuyorum, yazıyorum; Kabaklıyı özledim
Bir sızıyla geziyorum; Kabaklıyı özledim
Güzel Türkçem yetim kaldı; bizi koyup gideli
Bozanlara kızıyorum; Kabaklıyı özledim

Evvahi

Aç gözlü dünyayı yese
Doyamazmış, doyamazmış
Kırk eşkıya “Sökül “ dese;
Bir fakiri soyamazmış

Evvahi

Kanıma işlemiş,
Kanıma girmiş hani;
İstanbul kesilmişim a sürmelim!
İstanbul, benim yâni…

Bir gece…

Kemikten etten sıyrıldım;
Şerbetimi içtim işte!
Ayrılamazdım ayrıldım
Öte yana geçtim işte!

Ben dediğim yerde yatar

Nefsin eşiğinde feryad u figan;
El bebek, gül bebek, minicik mihman.
Evin neşesidir ev halkı handan:
“Gülümüz, dalımız; aman da aman! ”
Emrine amade halk-ı aşiyan
Dediği olmazsa inler asuman

Ol emriyle vaki tüm sonuçların
Hem bir cüz’ü, hem şümûlü benim! Ben!
Âlemde işlenen bütün suçların,
Hem faili hem mef’ulü benim! Ben!

Hem Âdem’im, hem ahfadı Âdem’in

Lütfediyor hüsnünü mâh âşığa az az
Cevr ü cefa nazeninin ettiği kış yaz

Şemsi yakan aşk odudur, nûra sebep o
Yoksa olur muydu şu âlemde serefraz?

Al eyledi al eyledi
Kanımı helal eyledi
Çah-ı izarına döktü
Yanağın al al eyledi.

Evvahi

-I-
And olsun!
Musa’nın Rabbi’ne…
And olsun!
İncire ve zeytine…

Bir gün ecelin dârına
Teni koyup uçacağız
Bu yanda yumup gözleri
Öbür yanda açacağız

Ölmeden ölürsek eğer