Orkun Işık Şiirleri - Şair Orkun Işık

Al/evim sem/ahtadır, cemrem biter kar anlık
Pervaneyi döndürdüm, kar yanar hece hece
Bal gülüm kem/ahtadır, vuslat yolu karanlık
Işıkları söndürdüm, seni yaktım bu gece…

Yangındır nefeslerim dönmüyor baharlara

Herkes Birşeyler Söyledi Hakkında
Benimse Ağladı Acze Düştü Gönlüm
Can Bedenden Çıktı Yükseldi Arşa
Nasılda Kapını Çaldı Erken Ölüm.

Türkülerin Yüreğim Oldu Dağların Yolum

Herkes cesedini yüreğinin musalla taşına koysun (!)
Yıkasın-üflesin; tükürsün, salasını okusun
Ve nefsini; elleriyle boğazlayıp,

biz iki kişi değildik mirim,
ne sen vardın bende, ne de ben sende
ta ki; yaftamız ayna olasıya kadar.
ve hiç gülmemiştim kendime,
kendimde, kendimce asılasıya kadar! ..

Ey tarihinden utanan gafil!
Azıcık dinle olma hiç sefil
Var mı elinde belge ve delil?
Nereden çıktı şimdi bu özür?
Yanına kalmaz yalan ve hile
Sen gel özrünü Dadaştan dile.

Aynada bensiz beni gördüm
Bana inanmadım hiç ben
Hep bana kendimi sürdüm
Bana ben kaldı kendimden
Artık bir haber ne olur senden...

____________________________________________AKROSTİŞ

sen yüreğimin omuzlarındaydın
gidiyordunuz ikiniz el ele,
ağıtlar içinde sıra sıra

Bir noktayım ben, çapsız ve ensiz
bir noktayım ki, derin ve dipsiz
Ey edepsiz(!)
ıslatamıyorsan aklını gözyaşımla
anlayamazsın beni ne yapsan çaresiz! ...

Geçip gidelim şu dikenli yollardan
her ateş bize yol olur ey dost! ...
Varsın ardımızdaki hayat onların olsun,
ne fark eder hayat ha bir eksik ha bir fazla yaşayamadıktan sonra...
Ve yaşanamıyorsa şu ömür bir damla aşk’la iki damla hazla,
neye yarar söyle neye yarar AŞK'lar olsa da pek çok fazla? ...