Orhan Hatıl Şiirleri - Şair Orhan Hatıl

yan kalbim
sağdandır gelen hey
yan kalbim
soldandır esen hey
çaba çaba üstünde
kalmaz giden insanlık bu hey

söz bu ey hayat
tandırda pişdim bilmez beni o yar
kul oldum sahra sandım zamanı
çabuk eyle güllerinde onun sevgisini
ölümüm yakındır belki canımı kurtarabilirim
şaha kalktıysa

ortasında bir caddenin
şakır şakır neşeli insanlar
ortasında caddenin sabahtan kalmış bantta yatmış adamlar
gözlerinde derin ucurumlar dikkat edin her an atlayabilirler

neden atlamasınlar ki bu resmi konuşmalı toplumsal yalandan

cam kenarında oturmakta, parmağında gümüş yüzlük
saçları omuzlarında, yaşı herhal kırkında
öyle dünyaya dalmış
öylesine kendini söndürmüş gibi görünüyor ki
kendimden fazla üzüldüm ona
inan ismini bile bilmiyorum

hatıralar
sabah
kimsesizlik
şehir göbeği yabancı
umuda dair yolcular valizli
gençliğimin durgunluğu

benim güzel karanlığın gafletinde
toprak çekti canımı
olmazsa olmazım bu acılar sanki
kimleri gördüm bilsen
saçlarını dağıtanları
içine kapanıp kendini arayanlar

ellerimde büyük boş bir hava
tutsakoldun bu dünyaya
sorgusuzca yaşamak varya
dünyayı ellerinde tutmak
karanlıkta rüyalarını bırakmak geceye
siyahında denizin

yoklunu ararken yüzler yansıdı camlardan
otobüsler yorgundu
sabahlarsa uykusuz
dön gel desem çocukluğum ağlayacak
bu terk edilmiş savaşan ruhları anlıyorum
dudaklarımdan bir şarkının notaları süzlürken

sarmalar deli gibi benliği
kasfeti bitmez
biter sanma
o yılan sarmalayan soğukluğu hissetmedin bu akşam
ve tabiki titrek tüylerinde insan denen benin hikayesini
karanlık çöktü sonra hafifce metropol olduğu belli oldu yerlerin

Çok yorulduk
yutkunduk
omuzlarımızdaki ekmekte
kara çalmış toprağında zehirli gülüşler şehrin
memleket ıslak
unutulmuş bahar mı desem gökmü