Çocuklar vardı çocukluğumda
Kırlardaki kelebekten, daldaki kuşlara
Sevgiyle kıpırdayan kalplere ilaç
Çocuklar vardı çocukluğumda
Sevgi ile bütünleşir çocuklar
Gülmedi bahtım bilemedim,
Mevla'dan dünya dilemedim,
Yaşlarım sel oldu silemedim,
Gülme gözlerim ağla artık.
Dediler ki şad olmak gerek,
Sel olup sınırlardan aştın,
Gönüllerden çağlayıp aktın,
Çektin cefayı bizi yaktın,
Gelişinle aydınlandık Ya Ahmed.
Göremez gözler senin gibi ekmeli,
Zalime bir şahsiyet vermez makam
Kişiliksiz insana şeytan fişektir
Değil elbise, üniforma da giyse adam
Altın semerde vursan eşek yine eşektir.
İnsanı insan yerine koyamadık,
Yaratan Allah'tır deyip sayamadık,
Boynu bükük yavruyu gördükte,
Biz bu ölümün tadına doyamadık.
Sonsuz değil ki dünya, üç kuruş,
Gülün çevresini saran dikenler gibi,
Sana gelen yollar hep sarılmış,
Böyle dünya cehennem gibi,
Gördüm ki seni bulan Kur'an-a sarılmış.
Ol senin habibin gönüller sultanı,
Dolupta zamanım ahire göçersem,
Üzülmeyin n'olur, incitmeyin beni,
Secde iken başım, nefesim versem,
Bekletmeyin n'olur, verin toprağa beni.
Gelirse ahali namazım kılmaya,
Şahit tutma n'olur, ya tanısa, tanımasa,
Ürkek bakışlarla girmiştim, siz vardınız
Birde benim gibi ürkek bakan çocuklar
Sıcak bir muhabbetle kucakladınız
Sınıf denilen salonda, sıralarda çocuklar
Böyle başladım okula ve okumaya
Kerpiç duvarlı odamın ufacık penceresi,
Beni hayata tutunmaya zorluyor kendince,
Ürkek, usul usul yaklaşıyorum önüne,
Bakamıyorum, dışarıdaki hayatın çilesi.
Bırak beni, kerpiç duvarlar daha samimi,
Zevk namına tatmadım dünyayı,
Geçici olanla baki değişilmez,
Boşa yaratmadı güneşle ayı,
Yatarak huzura erişilmez.
Bir saat, abdestle beş vakit,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!