Omar Gümeli Şiirleri - Şair Omar Gümeli

Sen mi geldin
Otur
Yakınıma değil uzağıma dur
Paçaların diyorum
Tek kat kıvrılsın
Yüzün akmış

İnsanı ayakta tutan hep umuttan
Umudu tüketenler ölüp gitti yavaştan
Yeri gelir ihya ederdi
Yeri gelir kendine kendini dipdiriyi
Nereden gelirse gelsin yoksunluğu

Çaya tütün banıp içtiğin
Rakıya cigara sarıp geceyi geceye yorgan yaptığın
Ak denize hasret kaldığın
Cehennem soluyup gözün yollara diktiğin oldu mu hiç

Ölene gidene kalana gelene Fransız kaldığın

'Utanan namerttir
Korkan kafir
Sevmiyorum inşallah ile biten kelimeleri
İçinde hayırlı geçen her şeyi'...

Dün yazdım bunları

Kendime benzeyen bir yaradan baktım sana
Hayır hayır kızmadım anla
Ben de çok yandımdı

İlk yarama sarılanı soluklanmadan tutup astıydım

Göynümün toprağına bir damlalık nem lazımdı
Bütün sebep bu
Çok uzağa düşmekten
Kendi ömrümü bel'lemişim ben

Sanat eseri gibi şavkmıyorsa ortalıkta
Gideri iyiymiş
Cilvesi edası peşi sıra
Heriften sürü irkermiş katarına
Yaşı kırkından öte yine de afili

KÖRDÜĞÜM
O'na dedim ki:
-Sen benim cennetimsin
Goynuna nefesim sinmeden önce her gece
Eğilip topuklarından öpeceğim

İki kaşık bir çatalım
Dedim bana yeterdi
Büyütürdüm eski zamanları
Hüzünlerden iç çeker
Hüzün döllerdim
Acı doğardı benden bana

Ansızın uyanıyorsun
Kimse kendine gelmeni istemiyor ama
Vaktin geldi, ayılıyorsun
Bakıyorsun boynunda küflü ağır
Mamülü ihanetten bela yağır