Omar Gümeli Şiirleri - Şair Omar Gümeli

Göğü gördün mü
Ben gördüm
İlk kez teeee 54'ünde gördüm
Yıldız her yerde aynı yildız değilmiş meğer
Ne çektiydim karanlığın elinden

Upuzun keder bahçesinden akardı elem
Vatan soğuk
ev dam buzdan
Üşüyene kefen bile sığmazmış
Issız tepedeki güneşsiz çeşmesini anlatırdı
hiç duyulmayandı

Saatin pili bittiğinde zaman durmaz
Kış bahane kırlangıçlar hep gider
Sıkıca sarıldığında hayata ölüm yine de var
Düşene dost bulunmaz kural bu
Çok şımaran kendi kazar kendisini gömer kuyuya terazi şaşmaz
Ve aşk kapıyı bir defa çalar hayatta tık tık

Bazan diliyorum
Ve istiyorum
Biliyorum yoksun ya tanrım
Yine de sana yalvarıyorum
Sakın beni zengin edipte

Sabahın yedisinde çalan fabrikanın zilleri
Gecenin köründe salıyorsa işçileri
Üç harcayıp ikiye satıyorsa ileşberin nasırlı elleri
Bu dünya
Cennet diyorlar
Değildi

Hiçler Cumhuriyeti'nde bir günün sabahı
Neyi ne kadarı bilen birisi
Sevdiğimi
Monoloğumun dibinin dibi
İşte o hiçliklerimin tek kişilik ordusu
Düşmanı nihayet belli

Turgut Uyar'ın bozlak makamı gibiyim a dostlar
Yan komşudan dolan çatal kaşık sesleri eşliğinde seriyorum sofrayı her akşam
Oturup bi' kaşık sallıyorum
Sonra karşı tarafına geçip sofranın bi’ kaşık daha
Yemeden
Erkenden doyuyorum

Aç olurdum olur olmaz kendimi açıkta bulurdum
Diğer elim kavuşurdu öteki elime öyle dayanak bulurdum
Çapıma bakar durulur maşuka uzak olurdum
Durup dururken âşık olurdum
Anne ben boyu kısa bir buluttum
Bazan yağar olurdum

Gülün dikeni kalbi kanattığında...
Sonra mutsuz ölür
Kimin kime derdi varsa kendinedir
Kurda kuşa haber sorulan ölür
Sonra muhabbet küllüğe karşı kaldığında
Masa dar gelir insana

Beni kaç kere öldürdüler
Hepsinden bir fazla doğdum
Yaşamak diyordu yaşam-ak
Direnmektir haddizatında
Direne direne yoruldum