Karıncanın ahından bile korkar,
Cansız olanda bile can arar.
Çiçekleri sular,
Hakkı her daim kollardı.
Yüreğine kor ateş düşmüş yanar,
Güneş altında ışıldayan nehir,
Karanlık çökerken hüzün verir.
İyi ve güzel anların kıymetini bil,
Geçip gidiyoruz bir bir.
Dünyanın bin bir türlü hali,
Içinde bizler koşturup duruyoruz fani,
Şu uçsuz bucaksız yollardan biri sana çıksa bari,
Senden önce yaşadım diyebilir miyim sahi,
Şu dünyada gözüm görmeyecek olsa dahi,
Yalnız sen yanımda ol inan ki bu kafi.
Bilirim bir lokma ile doyardı karnım,
Dünyalar yetmedi göz ile aldandım,
O vakit başladı dinmez sancım,
Benden mütevellit bu acı kahrım.
Sızlayan, kanayan ve günden güne kararan,
Bir başına dünyaları omuzlayan,
Sol yanımda yumruk kadar dilsiz bir organ.
Yüzünü güneşe dön,
Elini yüreğine koy ve düşün,
Ne kadar karanlık gelecek görüşün,
Bunca yolun içinde yalnızlığa dönüşün,
Yaşanmış onca şeyi maziye gömüşün,
Hafif yağmurlu ılık bir gece,
Üzerinde haki yeşili koyu bir elbise,
İçimizde coşkun ırmaklar misali neşe,
El ele vermiş yürüyoruz karanlığı deşe deşe,
Karamürsel Allah için bırak beni sen söyle ,
Reva mı yıllar sonra bu olanlar bize.
İnsan doğduk ama
Son yüzyılda kalmadı bir şey insanlık namına
Gül bahçesini çevirdik bataklığa
İçten gülene hasret kaldık şu çağda
Birimiz diğerini suçlasa da
Bu ayıp hepimizin aslında
Bu çarpık düzen de,
Nereye gitsem nafile,
Sığınacak bir yer arıyorum kendime,
Karanlık aydınlatıyor zihnimi her gece,
Şu dünyada muvaffak olanlar nerede,
Neden el uzatamaz oldular bizlere,
Vasıta içinde binlerce yolcu,
Hareket halinde milyonlarca durak,
Algı, çevre merkezli esaret,
Duygu, hür bir yaşam,
Materyale bağlı doyum,
Taş yer ve der doydum,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!