Ben köhne karanlık içinde sabahı olmaz gecelerde,
Adını sayıklarım , kahrolurum hece hece,
Sen hiç bilmeden yumarsın gözlerini ,
Kalabalık semtlerde doğduk hepimiz,
El bebek gül bebek geçti günlerimiz,
Derken geldi zaman gitti zamansız.
Her an bir parça daha yalın,
Her vakit bir parça daha yavan,
Kalabalıklar ardı sıra bize kalan.
Deva bulmak niyeti ile çıkılan yolda,
Meğer bela kol gezermiş.
Aşkın doğumuna ramak kala,
Us bedeni terk edermiş.
Meğer insan ömrü doğmadan başlar,
Ölmeden bitermiş.
Bir köşenin başında kavuşuyorum sana,
Akabinde ayrılıyor ellerimiz nasıl oluyorsa.
Açık denizlerden birinin ortasında,
Öylece yapayalnız bir başıma,
Sen gördüğüm en iltişamlı limansın,
Ben dımdızlak bir insan,
Tülden bir perde kaldı aramızda,
Korkma! Kaldır onuda,
Sevgiden kaçacak mısın ?
Ömrü hayatın boyunca,
Hadi artık sarıl bana,
Yürekler konuşmalı manasıyla,
Ne zaman yağmur yağsa ,
ıslak saçların gelir aklıma,
aklım başımdan gider uzaklara,
yağmur dindi buralarda,
sen ve ben kaldık aklımdan cok uzaklarda,
insan bir kez yürekten sevdi mi bu diyarda,
Kan ile gelen bağa aldanma,
Geride kalanlara takılıp kalma,
Gönülsüz geleni sakın alma,
Dünya dünya deyip yanma,
Destursuz sakın ola kapı açma,
Doğru söze nefret ile bakma,
altı odalı yalnız adam,
müstakil evinde ölü bulundu,
aslında yaşarken öldüğü çok sonra duyuldu,
gerçekten bir gerçek olduğunu,
öğrenmedim henüz bunun doğruluğunu,
yanılgıların yaşantıları boğduğunu,
Neşe alameti kalmadı gibi,
Sanki zindan dibi,
Nefes almak adetten hani,
Vakit gelse gitsek der gibi,
Gitmek her şeyi bitirecek mi sanki,
Zihin düşmana gerek bırakmıyor ki,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!