Dile gel isyanım
İster kır dök kalpleri
İstersen süpür gitsin bir çırpıda
yemyeşil yaşanmışlıkları...
Ama sığamıyorsan içime çık git
Bir haykırış ol ve öylece kal
Sararan yalnızlığıma içimi döküyordum geçen gece
Deliksiz bir uyku ertesinde,
susmasını bilmeyen bir müzik kutusu düşlüyordum kendime
Düşleyince ben, o da sararıyordu git gide
Tüm hüzün tınılarını içine toplamış
Ayırt etmemi bekliyordu
Yalnızlığın güzellikle armonisini
şiirlemek adına
her gece ay’ın terlemesini bekledim
ve ter damlalarını biriktirip
bir taç yaptım
yalnızlığın ihtiyarlığına
Sandıkladığım pelüş sevda nüksettiğinde
senin nüshası yitik kokunla yakmak isterim genzimi
seni koklamak değil
kokun olmak isterim
kokuna karışmak
sol yanımdaki çizentilerin can acıtışını
İnceden bir yalnızlık sızıyor kırılgan boşluklarımdan
Ve yüreğim rutubetli bir duvara karşı sanki
Anlatıyor
Anlatıyor ama tepkilerin dili yok
Korkak ve nemli bakışlar sadece beni ikna etmeye çalışan
Kırıklığa uğrayan bir hayalimin gözyaşında
boğuluyodu ki kalbim seni gördü
El uzattın hislerini kaybeden kalbimin isli ellerine
Uzattı ellerini kavuşturdu seninkilerle
Kirletti ellerini
Ateşi körükleyen gözyaşında yanarken üstüne başına
Orta yaşlı bir terzinin eline verdim yalnızlığımı
Hüzünlerinin paçaları uzundu ve yere sürünüyordu
Hırpalanmış ümitlerimi sürüklüyordu bilmeden
Ve sokak tozu zannediyordu
Haberi yoktu
Kırılıyordu yalnızlığım...
Gecenin kollarına altın bilezikler taktım
yalnız kaldığım her bir gün gibi birinde
zamansız bir takı merasimiydi
yıldızların huzuruna çıkan…
Gece bitkindi
ve zor yürüyordu
Ay’a soyunması gereken
penceremle ay’ın durumu
bu gece
haremlik selamlık…
ve kalbim özlemekten ötürü
yorulmuş
Kendimle tıka basa doldurduğum hayatın rengi
külrengi şimdi
Örselenmiş bir yalnızlık hali..
Dertleştiğim duvarları,
düşümün portreleriyle dolu boş bir oda sanki hayat
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!