Nuri Can Şiirleri - Şair Nuri Can

Derler ki insan bir kez ölür
ben bin kez öldüm yaşarken
elimde kalbimin kırıkları

ekmeğim yok diyen herkese
ekmeğimi verdim

Bir yanım gül
bir yanım uçurum
ıssız bir ada kıyısı gözlerim
ellerim kırık bir dal sızısı
gelinciklerden ödünç aldığım bütün sevinçler
kaybolup gitti bir trenin sesinde duman duman

Gömleğin yamalı benizin uçuk
Söyle nerelere böyle yolculuk
Bir kuş gibi garip, gül gibi soluk
Gel benim kalbimde ağla ey çocuk

Yaslanıp göğsüme kalbimi dinle

Tut ki, bahar
çiçek açmış bahçeler gonca gonca
bir taraftan güneş doğmuş ufuktan
bir taraftan,
kokular saçılmış yeryüzü cennetine

Oy Maral Maral
Gözlerin gözlerimde hangi denizler mavisi
hangi ayın vurgunuydu mavi gecelerde ah nazlı maral
sevgiye nereden gidilir
yitirdim adresini dostluğun, vefanın, aşkın
bul beni

Ne zaman
savaş bültenleri alsam
antenlerde
çocuk çığlıkları duyarım
dünyanın bir yerinde
acı feryadını annelerin

“Ey tabib elden gelirse yâremi gel emleme…
Yar elinden gelmedir bu yâreyi merhemleme…”


Varsın neyler elem üflesin
sazlar vedâ

Başımı bulutlara dayadım
sesimi rüzgarlara
oturup penceremin kıyısında
geçen trenlere ağladım

yıldızlar ektim uzak çığırlara

Yalnızlığıma uzattığınız elleriniz yalancı
sahte gülücükler dökülüyor kaldırımlara
her karşılaştığımızda
içtenliksiz merhabalar

yabancılığımı üşüyor

Çağım 'Taş çağı, tunç çağı,-insanlık için- utanç çağı'

Yüreğim
yükü ağır bir at
karanlık zamanlardan aydınlık taşırım
ateşler içinde su