Nihal Bıkım Şiirleri - Şair Nihal Bıkım

Tüm imgeler yerle bir!
Güneşle yüzlerini yıkayan kadınlar,
Umut yağdırdılar yüzümüze.
Tüm direnmelerin toplamı vuku buldu,
Simurg misali yeniden doğuşta.
Ve her gün yeni bir direnme doğurdu,

Kirpi gibisin çocuk
Her tarafın diken
Kim elini uzatsa
Delik deşik
Üstelik sen de kan içindesin
Tezer Özlü

Umut, ruhun en yoksul zamanlarında,
Yaylı çalgılar orkestrasıdır,
Hayata bağlayan...
Ya da fırtınalı bir döneminde insanın,
Sakin bir denizdir, limanı olan.

Dedi ki bilge;
Tekil aşklar örseler kalbi.
Kim dinledi ki tecrübeyle yoğrulmuş bir yüreği
Yamalı kalplerde sığınak ararken...

Yıldızı boldu gecelerin

Ah zalim Leyla!
Deli kadınım benim.
Karanlığın aydınlıkla buluşabilirdi,
Ahmed Arif'in derinliğine varabilseydin eğer...
Ki kurban olmuştu kalem tutan ellerine,
Diyarbekirle eş tutarken seni.

Hayatımın işgal edildiği zamanlardı.
Çok gözyaşı dökmüştüm yanaklarıma.
Her gün yeni bir başlangıca gebeydi aslında da;
Ama hayata bilmem kaç sıfır yenik başlamak vardı.

Yalnızlığım...

Ah yarim!
Sökülmüs bir kalbe
Yama olmaz bilmez misin?

Oysa ben aşkın kalbine oturtmuştum baharı.
Zozan zamanıydı vuslat.

Öznel bir aşktan, nesnel bir aşka giderken,
Dönüp geriye baktım,
Tekil yalnızlığımın omuzları üzerinden.
Yağmalanan kalpler ve kararan düşler gördüm.
Sarıldım üşüyen yalnızlığıma,aşkla tutundum,
Postmodern zamanlardan, imtina zamanlara giderken...

Yarim,
Hoşgeldin ömrümün en güzel demlerine...

Aşk yalan bir betimlemeydi,
Birbiri ardına ve bazen umarsızca,
Yolculadığım kışlarımda.

Gözlerin;
Demir attığım huzurun limanı,
Yüreğinin sırlı kapısı.
Dingin suda yelkenli,
Ve yelkenlinin ardı sıra giden bir balık.