Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

çünkü ben
gözlerindeki narin sese katık olsun diye
sevgimle doldurmuştum gönül heybemi


yıllar yılı hep sana b/akmışım

kaç nokta kaç ben serpilmişe alnına
ufarak kuş sürüsü
okşamazsam benim hüznüm çoğalır
eylül beddua eder parmaklarıma

parça etkili bir empati...
dilimde sis , şiirimde gece var.
bir dışavurum uyumsuzluğuna katlanmak kolay değil.
kaç elin sesi varsa...
şey'lerin belgesiz masalı
yani

freskler suya düşer çürür
görürüm,
eskimiş kokular yayılır ortalığa
söz söyleyemem zamanlara
dalga üstlerine şiir yazmaya kalkışsam
birden güneş yağmalanır

kristal dağılabilir su çürür
tanıyamaz olur ses sesi


kaybolursa yeniden gönderilebilir mektuplar

Rötarlı trenler gibisin.
Nerede beklediğini ne bilsin yüreğim ?
Ama bir gün geçeceksin bu istasyondan.
Mutlaka geçeceksin...
(.)
Mecbur musun ?

günün birinde bu şiire yine geleceğini düşünüyorum
küçük bir lekeden ayrıksı olmayacak o anda her harf


yeriden kımıldamayacak hiçbir sözcük
ses vermeden de 'çok çektim ben / bu aşk yüzünden '

Bir çağrışım bir çağrışım yangınlardan uyanık
Dayanmış kimi damarlar kendi akışlarından bezgin
Bir tutunma ereği kadrana saplanan duraklara
Sonra erken gelen yıl dönümleri
Düşünen Adam'ıyla söyleşen birkaç kalabalık,Rodin’in…
Sezgilerle dokunma isteği kara kutulara

şimdi karakış yitik kokuları ters ışık
alıp getirdin yarım destek bitmez ama evet


yoksa bu liberaller demesem miydi
geri çektim elimi biraz tuz sosu iyi ki

Öyle bir geçmiş zaman sundun ki bana
Tarih denen yılan ayağıma dolandı

Şiirlerin arkasına sakladım yaşadıklarımı
Bu kez delice sarıldığım boşluklar yandı