Naime Erlaçin Şiirleri - Şair Naime Erlaçin

kardeşlik!

bu kıyı
başka kıyı

yine ikimiz kaldık baş başa

Son yıllarda, yoğunlaştırılmış yapay bir kültür damarlarımıza sürekli pompalanıyor. “Komprime” haplara da benzetilebilir. İlacımızı alıp mışıl mışıl uyuyoruz. Uyutuluyoruz aslında. Geçmişte ise tabular hâkimdi. Hani şu durmadan eleştirip isyan ettiğimiz yasaklar. Ancak, doğru veya yanlış, değerlerimizin bir kısmını böylece koruyabildik. Muhafazakârlık savunuculuğu yapacak değiliz elbette. Aksi halde, sanatta özgürlükçülüğün hakkı yenmiş olur. Yaratıcılar, avangardlar (öncüler) ve hatta sıra dışı uçlarda olanlar (marjinaller) her devirde mevcuttu ama sanat böylesine “kitsch”leşmemişti henüz. Ne de insan...

Günümüzde içi boşaltılmış putların sayısı giderek artıyor. Ne yazık ki 'imaj'lara tutuluyor, vitrinlere, makyaja, camlara âşık oluyoruz. Dünya sayılı markaların oluşturduğu piyasaların ve çokuluslu şirketlerin avuçlarında zıplıyor artık. İnsan markadır bugün. Alelacele kotarılmış, fiyakalı bir biçimde sunulan ve kendi çarpık talebini bir ejder gibi kükreyerek, homurtuyla yaratan emeksiz bütün işler birer marka. Yazın sanatının markası ise giderek çürümekte… Kaos’unu yitiren sanatın “konformist”,“ dev bir akım içerisinde kayboluşunu izliyoruz. Sanatı katlederken yaşamın iskeletini dik tutan vazgeçilmez değerleri de yok sayan bir moda bu! Kalıcılığını yitiren unsurlar gelirgeçer beğenilere bırakıyor yerini. Sabun köpükleri ve balonlar uçuşuyor etrafımızda. “Trend”ler ve “trendy”“ olmak günün modası haline geliyor.

Tarih boyunca bunca uygarlığı biz yaratmamış mıydık? Ve şimdi her şeyi yok ediyoruz. Ne yazık ki edebiyatın da diğer sanat dalları gibi giderek süflileştiğinin farkına varamıyoruz. Var olanı yıkıp daha güzelini yapmaya, yanlışı sıfırlamaya; kaosun gücünden yararlanmaya itirazım olamaz. Ancak değerli ve vazgeçilmez olanı; hiç değilse insan malzemesini ve onun yaratıcılığını koruyabilseydik… İnsan olmazsa kim sağlayacak yeniden yapılanmayı? Yıkıntıyı kim kaldıracak ayağa? Bilmediğimizi bilmiyor olduğumuz gibi, öğrenmek için merak da duymuyoruz artık. Meraksızlık ise araştırma yeteneğimizi köreltiyor. En temel güdülerimizden biri törpüleniyor. Ve sonuçta beyaz camdan ve boyalı basından bize sunulan popüler-kültür uydurmacalarını, geleceği yok ettiğimizin farkına dahi varmaksızın, “komprime haplar” gibi yutuyoruz. Kalemlerimiz ağlıyor; düşünce tembeli dilsizlere, fikir haymatloslarına dönüşüyoruz.

I.

el sallıyor içinizdeki hayalet
uğurlama gibi bir şey
karşılama olmalıydı oysaki

saklısına geldik suyun
geçmişin karasına
söz delik
şiir askıda

ben dağa gidip geleyim yine

dokundukça kanayan yara
metinlerarası bir imge arıyor
belirtici bir dipnot
dişil sayfalarda

yazgıya biçilen gömlek

Sevgili şiir dostları,

Şiirlerimin sayısındaki azalma, bir bölümünü pasiflememle ilgilidir.
'6.DEKAD' başlıklı ve birkaç gün önce çıkan kitabımda yer alan şiirlerdir bunlar.

('6.Dekad': Hayal Yayınları, Ocak 2008, Şiir Dizisi:13)

karanlık kokuyor şiirler
karanlık dokuyor
alnımdaki kış tezgâhı

buz bir çapağı tarif ediyor tortusal süreç
yalınç egemenliğinde

- Dağlarca'ya


taçsız geçilen kapıda evrildik
- kuşkuyla bakardı hayvanımız –

yüzümüz sevdacıl gül
ve fakat
geceye derin bir hüzün

sezgiyle birikir
uyumla dirim

- Emin Akdamar'a

…değişken bir gerçeğe dokunulur belirsizlik ikliminde…


tüm metaforlar sizindir “Reis”(1)