Müzahir Kılıç Şiirleri - Şair Müzahir Kılıç

Viran oldu gönül bağım, otağım
Şimdi onu mesken tuttu baykuşlar
Zirvesi yol vermez bir karlı dağım
Engel oldu düz bildiğim yokuşlar

Yüreğime yangın düştü yanarım.

Olmadı İşte

bir yüksün omuzlarımda
gücümün yetmediği
çekmeye mecbur olduğum
marazî bir hastalık..

Besmeleyle başladım, okudum her heceden
Aydınlık medet umdum, karanlık gecelerden

Zindanların içinde kahır mektubu yazdım
Gözüme nur akarken altıgen pencereden

Her şey suskun, her şey ölü ve cansız
Kaldım karanlıkta yapayalınız
Yüzler görüyorum solgun ve kansız
İnsanlık gecenin esiri olmuş

Bir ben ayaktayım, bir ben uykusuz

Niye böyle coştun, çağlar akarsın
Gün olur bu demi ararsın gönül
Kendin solmayacak çiçek mi sandın
Hazan değer sen de kurursun gönül

Sevene vefan yok, uzak kaçarsın

Sen gittin ya, sanma neşe doluyum
Dikenler içinde bülbül olur mu?
Ne kokladım ne derledim gülleri
Her gülde sendeki koku olur mu?

Ne bahçe tat verir, ne güller açar

Ne demek gerekir, ne söyleyeyim
Bir devasız derdin esiri oldum.
Ne murat isteyim, nedir dileyim
Cevapsız sualin esiri oldum

Yaktı yüreğimi onun ateşi

Sevdim ya, görmedim çileden başka
Karar verdim seni unutacağım
Tebessümün ile tesellin var ya
Kendimi onunla avutacağım

Bu nasıl aşk imiş, bu nasıl sevda

Seni senden sordum diye
Niye sitem ettin niye
Kalbin çıkmış bir geziye
Arı olup konacaksın
Çiçekten bal alacaksın

Çatık kaşları bütün tebessümlere inat
Mahzun gönüllerde bıçak yarası
Zulme şahitlik eden gözler
Gözyaşı yerine hüzün döktü
Sabahlara kadar, çünkü:
Buğza dahi gücü yetmedi