Müzahir Kılıç Şiirleri - Şair Müzahir Kılıç

Mademki aşkıma saygın kalmadı
Al bu yüreğimi çiğne o zaman
Nasıl olsa kulun kölen olmuşum
Oyuncağın gibi oyna o zaman

Sende vicdan yoksa masum ne yapsın

-Van Erciş depremi dolayısıyla-
Üşüyorum anne uzat elini
Sesime ses dahi alamıyorum
Ölüm başucumda bekçi misali
Korkudan uykuya dalamıyorum.

Yine tazelendi, coştu hislerim
Eskisinden fazla sevecem seni
Ne teselli, ne mükâfat isterim
Aşkından memnunum sevecem seni

Bana düşman olsa dostum akranım

Ellerim üşüdü bu sabah, haziran sıcağında
Üşüyen eller değil, duygularımdı.
Çıplak ve yalnız kaldılar
Ana kucağına hasret bir yavru gibi
Sokak ortasında sessizce ağladılar
Hiç kimse farkında bile olmadı

Şarkılar düşman bana üstüme geliyorlar
Her biri bir ok olmuş, kalbimi deliyorlar
Çekmeğe gücüm yoktur çok iyi biliyorlar
Kurtarın artık beni bitmeyen acılardan

Ateş oldum yanarım, odunum bedenimdir

Gezdiğin yerlerden medet umarak
Teselliyi orda arayan oldum
Sonunda kör-pişman biri olarak
Uzlette inleyip, ağlayan oldum

Aradığım belki sen de değildin

Sana bir gün gel desem de, istesem de gelemezsin
Yolum bağlı çöz yolları, desem dahi çözemezsin
Sanma bu halden memnunum, perişanım anla beni
Bu halimi gör desem de, göremezsin, göremezsin

Kalbim kırık, çaresizim, gözyaşlarım sele döndü

—Trabzonlu A. Ç.’a-

Canı çekmiş hanfendinin püfür püfür içecek
Dumanını dolandırıp şöyle bir üfleyecek

Altta kalmaz akranından şimdi herkes içiyor

Edibe

Ben de aşığım en az sen kadar
Adından harf ansam kıyamet kopar
Başımda hazandan kalma bir rüzgar
Gözleri hülyalı bildin mi beni

Yeni bir yaş güzelliği aksedince yüzüne
Mutluluk katre katre doluvermiş gözüne
Rabbim tüm güzelliği yakıştırmış özüne
Nice mutlu yıllara, güzellikler içinde

Her günün sevinç dolu, her saatin neşeli