Tüm insanlarla birlikte yürüdüğüm bu yolda
Onlar büyüdü ben ufacık kaldım.
Hepsi öyle uzaklara gitti ben kaldım.
Herşeyi alıp gittiler, ne gök ne deniz kaldı
Bir daha iyi bir yağmur da yağmaz buralarda.
Benim içimde çok beklemiş bir yara kaldı
Bizi kirlettiler, yazık oldu bize.
Eskiye baktıkça yalnızlığım geliyor aklıma.
O umut kesici-
Tanrıdan uzak kaldım
Sustum, kovalandım..
Hiç hazırlıklı değilim yaşamaya
Korkuyorum beni de çağıracaklar diye.
Çaresizlik değil, yenilgi bu.
Benim ruhum yıllar boyu ölümle yoğuruldu
Gücüm yok yaşamaya, suratım eski benim, ruhum yırtık.
Dünyanın bütün ölüleri benimle,
Bir yıl daha bitiyor,
Çoğaldıkça anılarımız, aşkımız,
Biraz daha yaklaşıyoruz düşlerimize
Yeni yıl ne getirir, neler götürür bilemem
Sevgimizden zerre götüremez, Sedefim.
Bizim için her yıl sevda üstüne.
Bir geceyi geçirmek için dövünüp duruyorum
Ölümü andım kurtuldum
Bir adam vardı öldü, hatırlıyorum.
Ben öldüğümde de yanımdaydı.
O yorgun ama tükenmez ölmekten.
Ağlamaktı en uzun neşesi
Var olan herşeyin kıyısında dolaşan
Acı çeken bir yolcu,
Öyle ezildim ki geçen zamanda
Ruhum çatladı, ve o boşlukta büyüyen,
Bir çiçekle ödüllendirdi beni dünya.
Şimdi işim gücüm onu seyretmektir.
Hayyattan keyif almak mümkün değil
Biz yol yorgunları için.
İnsanlar elbet ölür de
Benim her gün kazılır mezarım
Başkaları iyi kötü her şeyi tadar
Şair kendinden bile mahrum kalır
Hatıralar yakıyor ruhumu, sessizlik ise öylesine üşütüyor
Su bile ıslatmıyor artık beni, ateş hiç ısıtmıyor
Bütün kağıtlara sinmiş bu yalnızlığım
Kayboluyor tüm kelimeler, artık şiir de yazamıyorum
Çıkışının olmadığını bildiğim, buzdan bir labirentte
Sadece donup kalmamak için yürüyorum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!