Sedef'e olan aşkımdan bu gece bir şiir yazdım.
En güzel kar tanelerini yüreğimden süzdüm kattım.
Her mısrada ardımda, aşktan izler bıraktım.
Şimdi yağan kar değil, pirüpak aşk üzerine.
Ben, o görüp duymadığınız kişiyim.
Gözlerinizdeki kara ışığım,
Büyük günahlarınız gibi sakladığınız.
Günün birinde dünyaya saçmamı isterseniz,
Tüm bu dertleri ve karanlığı.
Beni biraz umutla söndürmeniz gerek.
Katlanılmaz bir uykunun içinde gibi günlerim
Ne olduğunu anlayamadığım son yirmi yılımın
Ufku da karanlık gözüküyor.
Gerçekleşmedi hallaylerim, umut dolu şiirlerim hiç söylenmedi.
Ben de biraz olsun canlanmak için acılarımı söyledim size
Bütünüyle yok olmayayım diye.
Karlı bir gecede de
Bir taş atsam pencerene
Açsan o kuytu gözlerini
Üstüne bir şey almasan da olur
Ben seni ısıtrım
Birileri farkeder diye korkma
Yabancılar geçip gidiyor,
Gözlerimin içine bakmadan.
Farketmeden beni.
Herkes bir kıvılcım istiyor.
Ama hiç biri yanmak istemiyor
Benim gibi olmayan insanlar çok fazla şey istiyor.
Hesaba katmam gerekirdi
Kim yok olacağını bilir
Öyle ölüme düşkündüm ki
Neydi, ne doğruydu, neden varım diye
Konuşmak yakışmıyordu bana
En başta mutsuzdum elbet
Aşk,
Ardından ölüm gelir ister istemez.
Ve ateş,karanlık odaları aydınlatan.
Boş şehirleri dolduran bütün bu duygular.
Yüreksiz kişiler gülerler,
Ben bu duyguları anlatırken.
Gözlerinde bir derya ki
Enginliğinde kayboldum
Başımı döndürdü bakışı
Dilim tutuldu, lâl oldum
Bana açılan gözlerini
Öyle şeyler gördüm ki, unutamam artık
Siz de unutmayın.
Bir türlü ben beceremedim yaşamanın böylesini.
Durup durup yüceltiyorum şu kara şafağı.
Neden korkarız mutlu yaşayamamaktan.
Ne umut var ne sabah
Şimdi ben bundan sonra hangi şiiri yazsam.
Her günüm böyle geçecek alışkın ve acınası.
Fakat her zaman yazabilirim bir aşk şiiri daha
Çünkü aşk eskidir, toplar gelir bütün güzel anıları,
Çürümüş ruhumun derinliklerinden.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!