Üzerime yıkılan dünyaları kaldır,
Gecenin esrarı sarıyorken ruhumu.
Göğsüme ağır geliyorken nefesim,
Zalimler yığılmış parçalıyorken zihnimi,
Umutlarımın mezar taşlarını dikiliyorken bir bir.
Üzerime yıkılan dünyaları kaldır.
Dökülse yaprağım,
kurusa fidanım,
Sana yüzüm çiçektir, bahardır benim.
Kan kusar da her bir hücrem,
Sana karşı dilim baldır,şerbettir benim
Yol yürürüm ,
Huzur gibi kokan ne varsa...
Al heybeni gidelimm
Unut ardın da ne varsa...
Yeni fotoğraflar çekelim
Yeni şarkılar dinyeleyim...
Yeni flimler seyredelim...
Ihlamur vadisine serpilmiş bir kutsal toprak gibiydi kahverengi gözlerin,
Son bakışında ki derin mezarlardan kurtar beni.
Sesinin renginin bir tonu yok evren de
Sen konustukça
Kimsenin bilmediği o renge boyandım.
Sustu dilim vuruldu kalbim...
Al götür beni bu şehirden,
havası vefa kokan kentlere gidelim.
Bir lokmayı paylaşırız ,karnımızı doyurur umut.
İki cay'a bir şeker yetmez mi?
Katık ederiz zamana kitaplarımızı,
Biran bir ilham doğar güneşle beraber
Kerahat vakti girdi sensizliğin,
Gönlümün mabedin de kaç niyet bozdu itirafım.
Oysa ne kadar çok kalbim de azlığın.
özlemin bir silah,
Bir kurşun sana, bir kurşun bana,
Gülerken öldüren ecel senmisin ?
Sen geleceksin diye
İki umut dervişi bekler eşiğim de .
Aynalar hep doğruyu söyler sevdiğim
Gözlerine baktığında kavuşmayı düşleyen
Bir çift okyanusun fermanı yazar
Göge kanatlanıp yükselir
Camdan bir kalbi sol yanıma birakan tanrı!
Ben
bir peygamber duâsında öğrendim sevdayı.
Bu yüzden adanmışca teslimiyetim ,
Bir derviş sabrıyla,
Bir azizin müjdesi gibi yaşamak.
Renkler de ölür birgün...
Ne tebessüm kalır ,ne umuda dair.
Bir renk...
Yüzler soluk ,sokaklar soluk şehirler soluk....
Ne denizin ne göğün mavisi ...
Ne yaprağın ne çimenin yeşili....
Sustu sesim ,avazım sustu.
Kırıldı aynalar, güzelliğini yitirdi iki ceylan göz.
Küçük kıyametim koptu
Kasım da bir şafak vakti.
Ne dil söyler ,ne gönül.
Gözyaşım okyanus oldu.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!