Gün gelecek
kaçak görüşmelerden sıyrılıp
sokuluvereceğim nefesine
sevgili.
Çünkü
sen benim coğrafyama doluşuveren
Günler gibi geldi geçen anlar hiçbir şey anlatmayan boğuk ve karartıcı bir sesle tepemdeydi sırtında siyah pelerinleriyle korkularım. Yorgun düşüverdi kollarım, düşüncelerim, kelimelerim. Oysa tamda konuşacak ve bağıracak zamandı. Tutan bir şeyler var satırları bende. Seni daha fazla mutsuz kılmamak adına kendimden vazgeçmem gerekiyor bunu hissediyorum. Gülüşün eklenir kimliğime diye bir şiir geldi şimdi aklıma tüm gülüşleri ekledim kimliğime ve dönüşte acıları, hüzünleri, ne yapacağını bilmez tavırları, sessizliği, yollarda yitişi ve kendimden yitişimi... Heyelan düşler içindeyim, öyle ki dikenli tellerle sarılmış mafsallarım. Her adım attığımda ya da uzattığında elimi batar kanar oluyor. Rüyamda koştuğumu terden sırılsıklam olduğumu kendime yetişemediğimi görmüştüm. Oysa her anımda kendimle dolu doluyken neden uzanıp tutamadım elimi diye kendimi kanatmıştım o rüyada.
Düşünmek, düşünebilmek, anlatabilmek zor bir yitişi. Kurşunsuz devrilmelerle alıp başını gidesim geliyor, senin olmadığın yıldızları ne yaparım ben gökyüzünde. Düşünüyorum peşinden koştuğum kendi mutluluğum mu diye bu bencillik değil midir diye sorular sordum kendime. Hiç bu kadar sevmemiştim bu yüzden mi bu kadar kendimi düşünüyorum. Oysa sana mesafelerin yitişleri kadar acılar yaşatıyorum. Varlığımın yokluğu, aitliği, paylaşılmışlığı bana ve sana düşen payın azlığı, başkalarının hak sahipliği ve tüm sahiplenmişliklerden yitip gidişliği. Böyle bir anda varmışken vardığını sanmışken kendine –ki varmanın adımlarıydın sen- öylesine hızlı ve vurgun yer gibi koptu ki varışlar yine paylaşmanın en hoyrat anına denk düşüverdi birden bedenim.
Ben seni düşler gibi sevdim belki de sorun düşlerin içinde aldığım yoldandı. Kim bilir, kim bilebilir bir gün paylaşmanın en kalabalık anında yitip gideceğim. Yaşadığımız her bir an benim için bir dünya yol kât etmekti kendime, kendimden yol almaktı gönderilene ya da seçilene. Ne fark eder ki ha gönderilen ha fark edilen ha seçilen olmak. Nihayetinde bir olmanın adımlarını atar olmuştum.
İçimdeki çocuğu büyütmeden sevmiştim bu yaşamı, oysa herkes büyümüş, bilmiş, öğrenmiş ve öğretir olmuştu her şeyi. Ben o küçük mutlu çocuk ile çok gerisinde kaldım bu hayatın.
Merak etmeyin çok mutluyum çünkü bu dünyada halen büyük bedenleri içinde çocuk kalanlar var ve en çocuğu benim yanımda, içimde, gözlerimde ve ruhumda dolanmakta.
Çocuk olmaktan korkmayın bırakın insanlar ne derlerse desinler, SIZ mutluluğunuzun tadını çıkartmaya bakın.
İnancımı sorguluyorum
Kutsal kitaplar ardına saklanan caniliklerden
Binlerce baş düşer
Taşıyorken kitaplardaki düşünceleri yarına
Kitaplar yakıyor halkların tarihini
Ve kitaplara sığınılıyor
hep sol yanım sancır,
sol yanımdan alırım
en ağır gidişleri
ve varışları,
sol yanım baskın çıkar aklıma,
sol yanımdan gelir ruhumu ateşleyen köz
Çocuk gülüşleriyle dolu bir parkta çılgınca sallanan küçük kıza
Gülüşünle şenleniyor doğa
insanın
Koşası geliyor içinden yaşamın gerisin geriye
Sonra
'Okul yolu düz gider
Hayat sorgulamalarla değerlenir. Bataklığa çevrilen yanı ise tutarsızca aynı fikirlerde diretmemizdir diye düşünüyorum. Fikirlerin sabit doğruluğuna saplanmış düşünce adamları ve yaşam profesörleri kendi doğruluklarında direttikçe o bataklıkta iğneli bitkilerin sayısı artıyor, lakin o bataklıkta gerekiyor dünyaya ki içinde yaşaması gereken canlıları barındırması gerekiyor. hayat bu ya denizi, dağları, kumsalları, çölleri ve nehirleri ne kadar olması gerekliyse bataklıklarda öyle bir gerekliliktir.
Aydınlık düşünce kavramı yanılsamalı bir kavramdır. doğrularda yanılsamalıdır. kişilerden kişilere göre değişiyor doğrular ve yalnışlar. bu benim fikrim ve düşüncem doğru yada yalnış lakin böyle düşünürüm. herkeste bu böyledir diyede bir fikri de ortaya atabilirim.
doğru neyin tanımıdır diye soracak olursak o kadar çok sebep sonuç ilişkisi ortaya çıkarki içinden çıkılması zor bir labirente döner. ben alevi bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldim ve çevrem yetişme koşullarım bana bir takım doğrularını empoze etti ve ben o doğrularla büyüdüm. oysa farklı bir inançta olan bir başka arkadaş benim düşüncelerimi ve yaşam tarzımı yalnış bulabiliyor ki kendince haklıdır çünkü yaşam koşulları ona bunu öğretmiştir.
Soru?
Yaşamak, yaşamaya çalışmak, yaşadığın anda evren olmanın ve kendine varmanın nihai düşüncesine dalmak, kimi zaman göl, kimi zaman hırçın bir nehir olmak.
Yüreğini buran tüm sessizliklerinde, seslerinde mekanı aklımız değil midir? Bir göl misali toplayıp onu içselleştirip yüreğe ağırlık yapan ve yürekte ikinci bir göl yapan. Artezyen düşüncelerle kuyular kazıp kazıp deşmiyor muyuz geçmişte topladığımız damlaları?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!