Müjdat Bilgin Şiirleri - Şair Müjdat Bilgin

hikaye bu ya;
dikenleri yoktu henüz
bir serçe yavrusu sevimliliğinde…
ve bu kadar sessiz değildi kirpi
ne zamanki aşık oldu, o zaman yandı

artık gün aydın olmayacak
süresiz kışa döndü zaman
öyle bir yaman mevsim ki
kaplayacak tüm zamanları
ve bir daha geri dönmeyecek bahar
hem de hiçbir zaman

hani sana şiir yazacaktım ya
yapamadım
tek bir söz bile yazamadım
anladım ki
şiir üstüne şiir yazılmıyor aşk

Ferhat dağları delmiş
Mecnun çöllere düşmüş
ne gam
artık
buldozerle deliniyor dağlar
cirit atıyor şimdi

hastayım bu aralar
poliklinikleri dolaştım bugün
göğüse git, dediler
gittim
hayır, kalp dediler
gittim

/aşk köle kılar mıydı insanı
anlayacaktı/

diz çök önümde, dedi ‘sahip’
itirazsız
dizlerinin üstüne yığıldı ‘köle kadın’

öyle tuhaf tuhaf 
bakıp durma yüzüme  can
artık senin masum olduğuna
inanmıyorum

yüreğine emanet ettiğim

/ aşk,
-yenilgisi de yengisine eş-
yaman bir savaştır /

ateşle oynamaktır sana sevdalanmak, bilirim
kuşatılamamış kalelerini zapt etmek

şu işe bak
yârin dudağına hasret
yaşamaya alışmak
ve o güzel gözlerinde
dünyayı keşfetmekten ırak
-tenine dokunmayı bırak-

sanki
benlikle yüklendiği zaman
- ağır geldi ona -
kirlendi insan

oysa