Müjdat Bilgin Şiirleri - Şair Müjdat Bilgin

/oksijen bolluğunda soluksuz kalmaktır
kara deliğe düşüp yuvarlanmaktır uzayda
aşksız yaşamak /

herşeyi kabullenmiştim, alışmıştım
öğrenmiştim artık aşksız yaşamayı

sıcak
ağustosa gebe
nem bulutsu
-en berbatı-
elem füme rengi
nefessiz kaldım

neden tutuldu dilim
neden sustu kalemim
bilmiyorum
hissettiğim tek şey
yandığım
için için

sevdasından derin bir soluk çektim ciğerlerime
ama salamıyorum nefesimi
ödüm patlıyor çünkü; bir daha alamam diye

19.11.2014 – İstanbul

‘üşüdüm’ dedi
şal istedi

gerçek sandım

soğuk değilmiş sorun

kadehleri o kadar küçüktü ki
hepsini almazdı
hep arta kalırdı sevgim
dökülürdü ortalığa
oysa kalpler
dolar ama taşmazdı

hiç martı görmedim son zamanlarda
-beyaz kanatlarında huzur bulduğum-
hep kara kargalar uçuşuyor bu aralar
ondan mıdır dersin dost
yürekteki bu onulmaz yaralar?

dayan yaralı yüreğim dayan
en kanlı savaşların da bir sonu vardır
mutluluğun rengini bilen yoksa da
mutlaka onun da bir tonu vardır
umalım ki
en koyusu sana düşmesin

mağrur bir kartal uçtu, uçtu
meydanda bir dala kondu
bir çocuk gördü onu
elinde bir sapan
onu kartala doğrulttu

nasıl da cömertti o gün doğa
güneşin cimriliğine inat
tatlı tatlı çırpınan dalgalara karşı
rengârenk çiçek açan o erguvan
ve onları hayranlıkla seyreden iki can