Mücahit Karaçınar Şiirleri - Şair Mücahi ...

Miş’li zamanlar biriktirdim heybemde
Duymanın şahit olmaktan daha kolay hazmedildiğini anladım
Her çevrilen sayfada
Hayatı yeniden hecelemek duraklattı beni

Bazen sessiz olup susuz yaşayamayacak dalların olacak
Bir çayın pozasını paylaşacağın
Yanında dumanlardan mahrum kalacağın
Sana uzakları bir anlık unutturacak
Yakınları sana tanıttıracak
Dokunsan narin dimağıyla parmaklarını okşayacak

Kuru ve çarpık dalların üzerindeydi yaprak
Damarların bir gövdeden dağılan yüzünde
İnce ve sarkık çorak topraklara uzanarak
Savrulup rüzgarın sinesinde düşerdi yeryüzüne
Cılız kökleri sığınamazken dağın yamaçlarına
Kimi zaman tırtılların ağzında bir geviş

Geceler hüznünü damıtırdı gözlerinden
Dilinde acı bir kahvenin sancısı vardı
Sözler bir bir sökülürdü dudaklarından
İçinde tarumar edilmiş bir geçmiş yatardı

Mutluluk ne kadar güzel
Çiçekte böcekte görmekte
Çığırı çıkmış bir zamanda
Herşeye inat gülümsemekte
Üzülme herşey biter arda kalan
Anı yüklü defterle yazılmış

Kepenkler gerdim aydınlığa
Odamın yüzüne mumlar ekiştirdim
Gün ağmadı daha içimdeki karanlığa
Körpe düğümlerle örüldü hep hayatım

Sönük bir şehre bıraktı beni hayat

Kitapları yorgan yaptım üzerime
Göz çeperlerimde kelimeleri bıraktım
Aklımda harf harf nameler uykusuz gecelerde
Beyazın boyandığı yerleri küllere boyadım
Yudum yudum ciğerimi yakan kahvelerle
Yol aldım uçsuz bucaksız mutluluklara

Kırık kanatlarına sürülen tuzlar
Yüreğini acıtan ayrılıklardı
Geçti hep baharı yarıda bırakan
Gözümüzün önünde eriyen insanlar
Vakti yok soluklanmaya sevdanın
Issız bir sokağın ortasında yürüyen

Siz bir oyun oynadınız,
Yağmur damlalarının çarpışmayan yerinde,
Şeytanlarda oynadı sizinle.
Yükseldiniz, yüklendiniz,
Küt küt atan kalplerde...

Atın ağları, limanlar yüklü, limanlar sefih,
Tuttu övün, tuttu sevin,
Küçük, masum ve derin kalplerin,
Bilir misin içinde ne ağrı var.
Atın küllerini, kızıla dönsün kalemler!
Satır satıra dönsün desende,