Mücahit Karaçınar Şiirleri - Şair Mücahi ...

Sinemde kerpiçten evler
Kapıları aralı
Kursakları boş yavrulara
Avuçlarımda birikmiş dilekler
Gözlerimden kaydığı gibi kaysa yıldızlarla
Ve o pak alınlara bulaşan nurlar

Ne olur
Uzak durun
Tutuşmayın kirpiklerimden sarkıp
Düşseniz kış akşamlarında karanlığın bir yanına
Mehtabın keskin ışıkları ele verir sizi
Bir nehir olur akıp gider

Kapıdan bacadan sızan bu yağmur
Boş odaların içine sinip kalan sessizlik
Göz ucuyla perdeleri kapatıp
Gideceğim günü kolluyor
Bu hayat yoruyorsa beni ne söyleyeyim

Çarpık bir kent iken şafaklarında
Çok doldu gamzelerime yağmur
Gün değseydi birgün yanaklarına
Çiçekler açacaktı belkide gönlüm
Sen buz dağının körpe eteklerinde
Açılmayı bekleyen bir nevruz

Kahkülüme takılmış inci mercan
Külahım uzun ponçikli sırtıma kadar sarkık
Gözlerimde yuvarlak saydam aynalar
Seyrindeyim dünyayı gönlüm dargın
Benden öteleri görmekten yoruldu gözlerim
Bir çift aynanın yağmurlarda nemlenmesinden

Uçurttun yapraklarını gök yüzüne
Süzülüp serpilen mavilere karıştın
İçimizde koklanmayan kışın habercisi
Göl kenarında nazik açan nilüfer

Yağmalardı gölleri yağmurlar

Bir kırık testi yüreğim
Sızan usulca yanaklarında
Buzdan kesik gözlerim
Gözlerinin sıcaklığında
Bir öte yakınımdasın
Kimi zaman kabir kadar uzak

Avuçlarıma dark edilen bir çizikti yalnızlık
Her harfini sorgusuz ödev edindim

Uykumu bölüştüm; sabahın ağaran yüzüyle,
Harfleri, dilimin sarkacıyla dövüştürdüm.
Manaları, göz kapaklarımda sıkıştırdım.
Yinede bitmedi;
Kitaplar... kitaplar... kitaplar...

Suskunluk sığlaşır damarlarında
Aynada çizikler yüzünde hüzünler çoğalır
Dağılır baykuşlar bakışlarınla
Bir şehir ki ruhunda kundaklanır

Eli ayağı bağlı bir geceden