Dünya dedikleri bir han ve insanlar yolcu,
Kim alacaklı ve kimin kimde kalır borcu?
Her gelen gitti dünyadan kalmadı hiç kimse,
Ölmem diyen zalimler bu gerçeği bir bilse.
Anlamsızlaştı hayat.
Birden bire oldu her şey.
Birden bire olduğunu sandık,
Kendimizi kandırdık.
Tüm anlamlar kayboldu birden bire,
Elbette benim de diyeceklerim var,
Ömrü bir gün olan kelebekler kadar,
Bende yaşadım,
Bende gördüm,
Bende var oldum
Benim de bazı günlerim zindan oldu,
Bir ismin yok bende,
Ben seninle varım yalnız.
Yüzüme düşen son ışık,
En derin yaramsın.
Taze bir bahar çiçeğisin sen
Anlamıyorum yıldızlar neden bu kadar uzak,
Gökyüzü neden bu kadar karanlık
Ve insanlık neden bu kadar acımasız oldu,
Yirmi birinci asrında dünyanın…
Oysa öyle mi anlatıyorlardı şiirlerinde şairler,
Düştüm yine çamurun ortasına bahar diye,
Hayata takıldı ayağım,
Belki de hırsıma,
Hayallerime de olabilir,
Sana da.
Hiç olmadı benim gökyüzümde yıldızlar
Ya da güneş ve bahar maviliği,
Işıklar, bembeyaz bulutlar,
Neşeyle şakıyan kuşlar
Ve yaşamın türlü renkliliği,
Hiç olmadı,
Gri renkli
Ve ağır bulutlarla kaplı gökyüzü izliyorum uzun uzun,
Uzun uzun düşünüyorum sonra,
Gri bulutlarla kaplı,
Ağır hüznün istilasında kalmış ömrümü.
Karanlığın bağrında oturan adam,
Bir yanında keder,
Diğer yanında kasvet ve gam.
Uykusuzluktan beter bir sancıyla,
Gecenin tam ortasında,
Gözleri tavanda,
Gel seninle bayramlaşalım,
Her şeyi yok sayıp baştan başlayalım,
Aramızdaki şeytanları bir bir taşlayalım,
Barışalım da yaralarımızı sağaltalım,
Gel kardeşim seninle bayramlaşalım.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!