Mehmet Nacar Şiirleri - Şair Mehmet Nacar

Koluna takarak böyle birini,
Öyle ulu orta gezmemen gerek.
Benmişim dünyanın büyük sorunu,
Kafanı bozarak çözmemen gerek.

Sevdayı anlamaz yüreği körler,

Seni gurbet yollarında, kırda yaban güllerinde,
Şarkıların dillerinde, hayallimin kollarında,
Saniyenin sellerinde arıyorum arıyorum…

Yüreğime ateş düştü, ateşinle yanıp pişti,
Dumanlarım dağlar aştı, deli gönlüm sana koştu,

Adım çıkmış dokuza, inmez artık sekize,
Her kime selam versem bana vurgun sanırsın.
Kıskançlık şeker olmuş ağzındaki sakıza,
Sana yanan kalbimi yada sargın sanırsın.

Razı oldum vurduğun paslı prangalara,

Büyülü dünyamsın, bana sorarsan,
Alıngan aklında süsüm gibisin.
Kendince kurulur, kafa yorarsan,
Yağmurlar yağdıran mevsim gibisin.

Hadi anlat bana, değişen ne var?

Unut beni hâlâ unutmadınsa,
Bari bundan sonra çilesiz yaşa.
Ne zaman içinde bir ateş yansa,
Mazinin elinden kaç köşe köşe.

Ben kendi halimde yaşar giderim,

Mazimde yolculuk ederek her gün,
Bulduğun sevdalar ecele sürgün.
Bağrımda yaradır yediğim vurgun,
Sen de her gün bana kaş çatacaksan,
Git artık gönlümü ağlatacaksan.

Meleğin gönlünde şeytanı ara,
Çelikten tellerle derde sar beni.
Aklında kalmazsa başka numara,
Kâbe’nin yolunda Haçlı gör beni.

Aşkımı kaybettin her ah edişte,

Niyet mektupları suyunda yüzen,
Nazlı Alleben’i akarken gördüm.
Şehit anasını tarihi yazan,
Şehitler anıtı dikerken gördüm.

Yaşarım Antep’in mahzun halini,

Gam ehliyiz, viraneyiz çöllerde,
Harabeyi yolcu bilmez, yol bilmez.
Efsaneyiz sevda çeken dillerde,
Yüreğimiz ahraz oldu, dil bilmez.

Dünya denen acımasız pazarda,

Önce sıkar burnumu canımı sızlatarak,
Sonra öper ucundan gülücükler katarak.

Sitemleri nazları kobranın zehri gibi,
Yüzü surla çevrilmiş bir sevda şehri gibi.