Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Kar sularında
Düşler kurdum
Ilık ilkbaharlarda
Müjdelenen kutlu yaza

Selam ilkbahara

Karanlık ışıksızdır
Diye bilirdim
Hâlbuki ışıksız olan görünmezdir
Karanlığı görebiliyorum

Düşünce akla değince

Gerçek söz
Giderken yüreğe
Gören göz
Dayanamaz gerçeğe

Bakakalır öylece

Kar yağsa yaza
Sıcak bassa kışa

Ben gibi olurdu
Akıl kaybolurdu

Yaşanmaz tek başına
Birlikte çok şey gelir başına
Çare?
Biçare
Pervane
Deli divane

Din atalarından miras kaldı üzerine,
Kimse sormadı, ne istiyorsun diye? ! ..

İnanmak zorunda bırakıldı dinden gelenlere,
Atsın mı, atmasın mı bilmez, gider bilinmezliğe.

Günlerden Çarşambaydı
Dışarıda yağmur
Yeryüzüne inmiş butlar
Etrafı sarmıştı
Gürleyen göklerin
Arada çakan şimşeklerin

Dün,
O kadar işim çoktu ki,
Bir çok işi birden yaptım..

Yaşadıklarım o kadar şaşırtıcı ki,
Neyi, nasıl anlayacağıma şaştım kaldım..

(Not: Bu hikâyede geçen oduncu hikâyenin kahramanıdır. Hikâyeyi konusunun önemi için aktarıyorum. Yakacak ticareti yapan, bugünün odun kömür satıcılarının, hikâyedeki oduncu ile hiçbir ilgisi yoktur. Bu günün anlayışlı ve ticari amaçları doğrultusunda odunculuk yapanların affına sığınarak hikâyeyi sizlere aktarıyorum. Özür dilerim)



Anılarımda,
Şipşirin bir hikâye

Güneş aydınlığa mı, yoksa karanlığa mı doğar?
İnsan yeryüzüne gelirken, ölüme mi, yoksa doğuma mı doğar?

Doğum ölüm müdür?
Yoksa ölüm doğum mudur?