Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Bazen insan
Öyle bir kaybolmak ister ki
Her şeyden
Herkesten
Her şeyden uzak
Kendinden bile uzak

Bir rastlantı,
Zifiri karanlığa
Kara gözlükle baktım

Karanlıkta
Hiçbir şey görünmezken

Dün ülkem için
En büyük deprem
Acılarla anıldı

Dün enkaz altında
Can verenler

O her şeyin sahibiydi
O hiç kimseye muhtaç değildi
İnsanı yarattı âlemi varlığa
Varlık içinde eriştirdi akla
Akıl erdi hidayetle mutluluğa
Akıl şımardı azdı çıktı doruğa

Bir mısra mı?
Benim hayatım
Bir varmış
Bir yokmuş
Bir masal mı?
Benim dünyam

Değişiyorum, değişiyorsun, değişiyoruz
Gelişiyorum, gelişiyorsun, gelişiyoruz

Aklın önünde bilim, engel akla
Hâlbuki bilim gelişir akılla

Ümitle geçtim,
Aynanın karşısına
Kendimi seyredeceğim
İçimdeki sorgularla
Güya söyleyeceğim
Elveda yanlışlarıma

İçinde,
Yaşadığım toplumun
Temel kültürü
Temel söylemleri

Biz dünyanın,

Cehennemi gelecekte ararken
İçinde yaşadığım zamanda buldum

İnsanlık ilkelerini kitaplarda okurken
Hayat içinde yalanla, riyayla avundum

Sessiz ol gecem
Boğuyor düşüncem
Geçiriyorum İğneyi deliğinden
İdeallerim karanlıkta debelenen

Kalp atışlarım yavaşladı