Sonbaharın ortasında, muhtemelen yağmurun bol olduğu bir günde Rize'nin yeşil bir köyünde doğdum.
İki yaşımdan itibaren İstanbul'un karmaşasıyla Rize'nin huzur dolu bunaltısı arasında gitli gelli bir dünyam oldu.
Ama hep ailemin suskun çocuğu oldum. Suskun ve düşünceli çocuğu.
İkibinli yıllara gelince o düşünceliliğimi daha bir kopuk ve vurgulu olarak yaşadım. Bu sıralarda yazdıklarımı da daha bir coşkuyla yazmaya başaladım.
Lzcramcil adını da bu sıralarda aldım. Sessizlik ve gürültü, cansız ama yaşayan.
İkibinaltıya kadar ...
Ne kadar depresif bir hava var dışarıda.
yataktan kalkalı bir kaç saat olmuş
ve can sıkıntısı
ve problemler üstüme üstüme geliyor.
daha afyonum patlamamış.
Yok,
tatsız, tuzsuz bir dünya bu,
bekleyişlerin, kayboluşların ve umutlanmaların olduğu.
tatsız tuzsuz bir dünya,
peşinden koştuklarının arkasına bakmadığı bir dünya,
ufuk çizgilerinde hayal ettiğin.
Ben,
ben yazdım seni okuduğum kitapların köşelerine
kenarlarına papatyalar çizdim,
ismini saksı saksı çiçeklere verdim
kendimde seni aradım hepsine senin adını verirken.
Bu sabah,
gün doğuyor bu eski binanın camlarına,
bu sabah,
sigaranın dumanı bir başka tütüyor.
Bu sabah
Anne,
yağmurlu bir sonbahar gecesinde doğmuşum, ki sen daha iyi bilirsin,
pek ağlamazmışım...
yürüdüm anne,
daha ufacıktım,
sokağa çıktım, okula tek başıma gittim anne.
Işıkların var yaprakların arasından gözlerime dolan
ve yağmur da ıslatmayan yağmur damlaların
kucağında ölü veren kedicikler ve yavrucukları kediciklerin
siyah, kapkara, pireli ve yeşil çizgimsi gözleri
kucağında ve okşarken ellerinde ölü verir ümitleri
giderken sen, o peşinden gelmek ister ama ne bilsin
Soğuk bir akşam mıdır içimi titreten,
yoksa o çirkin suratların arasında olmak mıdır,
bir sigara bir sigara daha,
o güvendiğin buz dağlarının küresel ısınmanın kurbanı olduğunu görürken,
bir sigara.
Öğleni henüz geçmişken akrep,
uyanı veriyorum usul usul
önce belki bir saniyeliğine geç kalmışlıktan telaşlanıp sıkıntı basıyor
sonra ne iş ne aş geliyor aklıma,
sıcacık havanın sardığı terli bedenimle geriniyorum tekrar tekrar...
Yaşamak da ölmekte öylesine değil,
var olmuşluğumuz pek çok şey ifade ediyor kendine, etmeli.
yaşarken aradığımız, bir ifade bulmak yüzümüze
ölüm de, bizim ötemizde bir perde,
açılmadan ne yüzümüz gülecek ne solacak ruhumuz.
çocukken uzanamadığınız rafa, uzanınca büyüyünce
Artık,
söyleyecek hiç birşeyin yok gibi,
sanki yıllardır biriktirdiklerinle kurduğun yapılar,
üstüne yıkılmış gibi.
beklediğinin ötesinde ve beklentilerinin uzağında bir sima gördün, belki
o yılların sonunda,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!