Levent Dizdar Şiirleri - Şair Levent Dizdar

SOLMUŞ
Bir adam vardı,
Şirin-celi miydi
Neydi?
Şiir okurdu
Gözlerinin içine bakarak.

SONSUZ SEVDA

Hiçbir şey hatırlatmasın seni bana.
İzin ver,
Kalan ömrüm böyle geçsin.
Bir akşamüstü toplansın konu komşu başucuma

SONUN BAŞLANGICI

Yoruldum,
Ve yaşlandım biraz.

Aklımda tutamıyorum artık

SORU

(Kalana)
Sordular:
Ağır ağır bitmesi mi
Bir çırpıda bırakıp gitmesi mi zor diye.

SÖZ VERMİŞTİN

Hani giderken bana
Zaman her şeyin ilacıdır
Üzülme,
Unutursun;

SUÇ

Bir nefeslik hakkım var
Aç o güzel avucunu.

Verseydin, saklardım eğer

SUÇSUZ

Pencerenden göğe baktığın zamanlar
Bulutları seviyorum
Kuşlara inat,
Kuşlardan çok.

TABİ
Küçük şeylerdi seni mutlu eden:
"En sevdiğim sözün
Bana 'Tabi' değişin." demiştin.

"Peki"

TABUT

Çık aklımdan gökyüzü
Tabutun içi dar.
Alnım belki soğuk ama
İçimde hala yüzün,

TAM UNUTTUM DERSİN

Tam unuttum dersin
Bir yüz çıkar karşına
Bir bakış
O zannedersin.