Kenan Gezici Şiirleri - Şair Kenan Gezici

Nerden çıktı bu boş titreyen.
Odun ateşi gibi ısıtıyor.
Etmeseydin, yapmasaydın.
Lakin haklıyım sonuna kadar.
Nankördü evvelden de karanlıklar.
Geceye söylersem namerdi.

Ağırdı gün, ağır ağır çöküyordu.
Mermere çarpan damlalardı.
Sanki rüzgarla gelmiş gibiydi.
Uzaklardan gelen bir hüzündü.
Keşke benim dünyamda olmasaydı.
Dizimde ağlamasaydım dertli.

Anlamaya çalışıyorum nedenleri.
Saklanmaz gece ardında kalanları.
Kirliyse bencillik saklanamaz çıkar.
Hakkın var evet haklısın.
Ben oldum olası çok sevdim.
Kimselerin yükleneceği yükü değil.

Şu uzaklarda duran bendim Mira.
Anlatsam kalbimi maceradır sana.
Kitaplar dolusun, binlerce öykü çıkar.
Yazarı ben olmayacağım hiç bekleme.
Yazan olmuş olacak elbette çıkar.
Reşat’ın biri yazmış acısından acımak.

Durmuşum siyah gecelerde gönül gitmek ister.
Diş izleri pençe var bağrımda nasıl eğlendirir.
Evvelden takılmıştı gönlüm bir gonca güle.
Beni ütopyalarla devşirme hikayelerle korkuttular.
Yönüm dönmeliydi sevgiye döndüm müşküle.

Gözlerin durmasın, beni geçi versin.
Kaç zemheri geçti bakamam ben artık.
Buralarda değil gidiyor gözlerin.
Duman tüter nedense hep artık.
Her şey olup da bitmeye, bile yakın.
Kölelik nasıl sarmışsa yok bir aralık.

Bırakmadınız bir damla huzur.
Yıktınız viran ettiniz tarumar.
Tek çiçek kaldı çölde.
Ayağınızla ezdiniz böyle.
Yapıştı üstünüze.
Hiç ayrılmasın daima sizde.

Nereye baktıysam nabzı atmıyor gecenin gündüzün.
Tekrar filizlenir diye yaklaşmaz, ışık beklerken.
Uğruna ne dizdik ihanetler kol gezer tenhada.
Hangi canın bedeli cansız ruhum öder de.
Karşılık bulmaz sevmeme izin yok, bundan ötede.
Bırakma sönmesin, gönül dönmesin etrafında güneş.

Sırtımda var dağ ile taş.
Savurgan kendini harcar.
Rüzgarla, kuşlarla bir.
Kıpır kıpır oynuyor sular.

Ağla gök can alma vakti.
Ölüm yağan yara kar.
Uzaktır her şey yağar.
Limansız fırtına çok.
Daha derindedir.