Kemter Abdal Şiirleri - Şair Kemter Abdal

Sabahın ilk ışığıyla kanat çırptı,
Tozlu pencereden süzülen altın.
Bir çiçek gördü, "ebedi" sandı,
Öğleye kalmadı yolunu yitirdiğin.

Bir çocuk koştu peşinden,

Bir zamanlar yüceydim, şimdi ben de bir akşam,
Gönlümde bir dert, gözümde bir sis var.
Yollar hep taşlıdır, her adımda bir sancı,
Düştüm, kalktım, ama hala yıkık bir yanım var.
Kemter Abdalım ben, bu dünya bana dar,
Her gecem bir hasret, her sabahım bir hüsran.

Adımız bu divanda bir Kemter kaldı,
Hakikat bağında açan gül biziz.
Erenler meydanı bize bir yoldur,
Muhabbet sofrasında ismimiz kaldı.

Bir ismi söylenen, özü Hû olan,

Bir tanecik yıldız tozu, savrulur Kerbelâ'dan gelirim;
Dâra düşmüş bir çerağım, Hakk divanına yürürüm.
Her zerrede bir sır gizli, her bir anım Hû yazılı;
Emaneti taşıyanım, aşk ile boyun eğerim.

Bir nefesim vardır bende, sığmaz oldu bu tenime;

Pazartesi sabahı
şirketin camlı odasında
bir adam
hayatını
çöp poşetlerine dolduruyor
masasının altından çıkan

Durağan bir perşembe sabahı,
Şehrin ortasında
Bir meşe ağacı büyüdü
Gövdesinde
Durmuş bir saatin çarkları
Yaprak olup dökülüyordu.

Kentin elektrik direklerine asılı
kırık büyüler:
Her ampul patladığında
içinden bir cin değil,
bir işsiz genç çıkıyor.

Her sabah,
Metro raylarının dilinden dökülen
"Demir tohumları" ekiyoruz cebimize.
Büyüyorlar ceplerimizde:
Çivi yapraklı, somun çiçekli bir orman.
Ütopya, enkazdan filizlenirken,

1. Kapı: Aşk ateşiyle yandığın eşik
2. Kapı: Gözyaşlarınla suladığın toprak
3. Kapı: Sabah rüzgârında duyduğun fısıltı
4. Kapı: Gecenin koynunda sakladığın sır
5. Kapı: Zülfikar'ın kınından çıktığı an
6. Kapı: Hüseyin'in kanıyla yoğrulmuş kerpiç

Kırklar Meclisi kurulduğunda,
Bir can eksik sayıldı;
"Kimdir bu 41'inci?" diye,
Hepsi merakla sordu.

Hızır geldi, elinde ayna,