Kemal Doğanay Şiirleri - Şair Kemal Doğanay

Sandım ki bu yollar gitmekle bitmez,
Bittiğini gördüm ben aldanmışım.
Dünyanın işine hiç aklım yetmez,
Yettiğini gördüm ben aldanmışım.

Eksoz gazlarıydı havadan yağan

Antep neden Gazi
Kahraman Maraş
Urfa niye Şanlı
Söyle sen Gardaş? ..

Anadolu benim

Allah'ı anmıyorsan
Aşkıyla yanmıyorsan
O'na inanmıyorsan,
GÜLME!

Abdesti almıyorsan

Kaşına, gözüne kurban olduğum,
SAR dedin yaramı, saramadım ben!
Boyuna, bosuna hayran kaldığım,
SOR dedin halimi, soramadım ben!

Gezdiğin yerlerde çiçekler biter

Uçuyor yerinde sanki kelebek,
Seni arıyordum buldum Neriman.
Tanrı yaratırken çok vermiş emek,
Görür görmez aşık oldum Neriman!

Bahçende gül olsam bakacak mısın?

Baki sanma insan fani

Ne yiğitler vardı hani

Bana sorma neden yani?

Her bahar geldiğinde günüme gün katarım
Sen yanarken güneşte ben gölgemi satarım

Ağaçlar çiçek açar topraklar kavrulurken
Rüzgar denizden eser saçların savrulurken

Gönül Dergahı’nda kapıyı açtım,
Bir kerecik şöyle baktı gidiyor!
Sanki çarptı birden yanından kaçtım,
Kalbime ateşi yaktı gidiyor!

Dünya döner durur, bense ararım

Sohbet ayağa düştü
Ensemde boza pişti
Gözümün önü şişti,
Kaşlar tetikte bekler!

Üç ileri bir geri

Bu şehir kaç gece gizli ağladı,
Ben gördüm bunları siz görmediniz!
Bu sokak kaç gündüz kara bağladı,
Ben gördüm bunları siz görmediniz!

Gülmek istiyordu çocuk beşikte