Kazım Doğan Şiirleri - Şair Kazım Doğan

Elim hiç tezene ve saz tutmadı benim,
Çalamadım sazı çok çalmak istedim,
Oğlum ben yapamadım,sen çal be dedim,
O çaldı dost sohbetlerinde ben söyledim.

Türkülerde hep köyümü/köylümü bulurum,

Bir fidan doğdu yıl 1988
Aylardan Şubat günlerden 28
Bir oğlun oldu dedi hemşireler,
sağlıklı ve firesiz.
Sevinç gözyaşları döktüm oğul,
düşünemiyorum hayatı sensiz.

Bir ırmaktın sen, yüreğime akardın,
Benim için sen, candan öte bir candın,
Kavururdun yüreğimi kor ateşte yakardın,
Dokunma bana, ben bende kalayım,
Yanarsam ateşinle bırak, cayır cayır yanayım...

Bir senaryo İstanbul Güngören de oynandı,
Suçsuz günahsız insanlar, al kanlara boyandı,
Bıçak geldi artık kemiğe dayandı,
Elleriniz kırılsın şerefsizler,
Boynunuz altınızda kalsın...

Güzel yüzün allanmış sanki bir nar dır
Yüreğimi sorarsan orda har vardır
Sensiz Ankara bana çok dardır
Öldürme hasretinle, gelsene gülüm

Ben seni seviyorken delicesine,

Artık sevmeyeceğim dedim,
Önce güneş ışığını çekti,
Gölgen çekildi bu limandan
Sonra ay gitti her yer karanlık
Sen de gülüşünü çektin suratından
Şimdi bu yürek girdi zifiri karanlığa

Dağlarda artık Turna ve kaval sesi yok,
Ağaçlar kurudu baruttan, gölgeden eser yok,
Kayalara yuva yapmış köstebekler, artık çok

Kaplan dağlarda,
Sırtlan ardında,

Son kuşta uçup gitti,
Açık kalan gönül penceremden,
Giderken şöyle bir baktı geriden
Bakışından anladım
Öyle bir iç çekti ki derinden...
Düğümlendi birden dilimde heceler,

Yangınlarda yüreğim,
Dokunma sende yanarsın,
Esme rüzgar gibi sevdiğim,
Artar yangınlarım...

Adını dağlara yazdığım sevdiğim,

Biz üç kişiydik,
Kurt nöbetindeydik,
Alacakaranlığında gecenin...

Kaç şafak geçti ömrümüzden
Kaç zemheri,