Kazım Doğan Şiirleri - Şair Kazım Doğan

Lapa, lapa yağarken Ankara’ya kar
Benim içimde hala yaktığın ateşin var...
Süzülürken aşağıya gözlerimden yaşlar,
Yangınımı söndüren tek dostumdu damlalar...

Bir yanardağ misali içimde lavlar yakmıştın,

Bir tohumdan bir çiçek
Kolay mı büyüyor,
Daha fidanken çiçek
Dalından Koparılıyor...
Koparılan bu fidana
Yapraklar ağlıyor...

Sen de annesin;
Gözlerimde hüzün yaşlarını,
Ellerinle silerdin,
Ağlamayayım diye
Hep numaradan gülerdin.

Gün tutuştu Sivas’ta ak sayfalar tutuştu,
Sazın teline vuran,masum eller tutuştu,
Söz tutuştu dillerde,sazlar yandı tutuştu,
İnsanlık tutuştu ey halkım unutma bizi.

Yandık, piştik, ölümün kızıl şarabın içtik,

10 KASIM

Bugün seni anıyoruz,
Okullarda, resmi dairelerde,
Siren sesleri ile bir dakika,
Bakıyorum da şöyle bir Atam

Seni ilk gördüğümde sahilde, o anda vurulmuştum,
Elektrik çarpmıştı sanki, bir kenara savrulmuştum,
Sana ilk defa güzelim, o kumsalda sarılmıştım,
Aşkımı itiraf etmiştim sana gülüm, o sahilde...

Aşkımızı yazmıştım, kumlara tane tane,

Mum çiçeği kokan gecelerde,
Sokaklar tenha ve karanlıktı
Ay ışığı bize yol gösterirdi
Doğardı o gül yüzüne
Ay saçlarını kızıla boyardı
Sen Ay ışığım olurdun....

Bugün yine seni özledim gözüm,
İçimde yine çok derin bir hüzün,
Pusu kuralı 27 yıl oldu sana ölüm,
Çık gel sarılayım sana be gülüm.

Gittiğin her gün benden bir parça alıyor,

Erken geldi ilkbahar
Çiçekler erken açtı
Dolu vurdu dallarına
Doğamadan öldüler
Filizlenmemişlerdi oysa daha.

Bir güle uzattı kız çocuğu elini
Canını acıttı, kanattı dikeni,
Tuttu göğsünü tıp,tıp atan yüreğini,
Al kızım sana şeriat, haram sana tabiat...

Çekemeyen biri şikayet etsin seni yeter,