Kağan İşçen Şiirleri - Şair Kağan İşçen

kapıldım kan köpüklü ırmaklarına
dudaklarıma kirpiklerini uzat
tutunacak dalım
lal boylum
kan endamlım
gece yolculuğu sohbetimsin

ellerine güneş de değse
kararır günlerin bölünmüşlüğünde yas tutmuşluğunun
ellerin tuzu ve suyu unuttuğu an
benimsin unutkanlığında ölümün

düşlerimden sıyrılarak tutsağın olurum
yeter ki saçların dal olsun hazan kuşlarıma
sislenir anlaşılmazlık
uzak liman ışıkları yankılanır ıssızlığında
ağustos böcekleri sus pus
ipin ucu kaçar kapanır gözlerim

senden kaçtım
trenler mavi bir yağmurla ağlıyordu
imkansızdı dişlerinden öptüğümü
vagonlar artık saklamıyordu
ayaklarımda çorap yoktu
üşüyordum

bugün seni aldım yanıma
elma çiçekleri gibiydik
üstünde bej arayışın vardı
hayallerimden bahsettim gülüşlerine
şarkındaki tadı paylaştım
yetişmeye çalıştım şarkımı sevmene

dağ sırası aştım öperken yüzünü
aldı beni gençliğimin bitişi uzuncacık
savunmasız çocuklar gibi sevdim seni
kenti çevreleyen korkuydu aşksızlık
korkuyu yendik biz işçi köylü yek emekçi
leyla dedik ille leyla çoğaldık fabrika fabrika

Emrivaki

öpüşmek seninle köşe başının ardındaki
meraklarım öldürecek beni yağmurlu ıslanmış
pembe gülün solarken anımsattığı ağır aksak
ölüşlerim senin elinden olsun haylazım celladıma

tekin değilim in cin top oynuyor pusulasızlığımda
fırtınaya yakalanmış basiretsiz yanlarımın şeytansı
itirafçı itaatkar çok meğerli pişmanlığı sen sen sen
han hamam kalmadı gezmedik kervanlı masallarımda

elimde bir temmuzum kaldı yaktım iklimlerimi

mor deliliklerle geçiştirmiyorum ayrılığımı
kırmızı gül nazına katlanmaktır
seni ölesiye yakalamak öğle vakitleri
ağlayışları çetrefilli ve girift bir normalleşmeyse sensizlik
kırlangıç yavruları yuvalarından düşmüş demektir
otobüs garajlarında yolculuk hazırlığı yapmak gibi

sonlu bir lacivertle
harmanlanmışım farkında olmadan
ama sonlu
siyah bir doğası olmalı senden sonrasının

iç geçirirken ara sokaklar